Dwór Srebrnych Płomieni. Część 2 recenzja

Autorka w drugiej części nie daje nam chwili oddechy. Z jednego wydarzenia przechodzimy w kolejne.

Zachwyciła mnie ta książka Sarah J. Maas Dwór Srebrnych Płomieni, że nic przez cały dzień nie robiłam tylko czytałam i przeżywałam całą historię. Z jednej strony wywołująca głębokie emocje sceny walki, od których nie można było się oderwać, a z drugiej strony emocjonujący romans dwóch ludzi.

Nesta główna bohaterka nadal kontynuuje swój trening wraz z kapłankami, ucząc się walki Walkirie bez względu na porę roku, pogodę czy ból. Każdego dnia przechodzą tor w trzy zmieniany i udoskonalany przez chłopaków, aby dzięki temu nauczyć się wzajemnej współpracy.

Między treningami Nesta wyrusza na wyprawę do Więzienia, gdzie grasują niebezpieczne stwory w celu odnalezienia zaginionego przedmiotu.

A w tym czasie w Velaris jej siostra i jej mąż szukają odpowiedzi na czyhającą ich śmierć i ich nienarodzonego potomka, bo czas płynie szybko, a odpowiedzi jak nie było tak nie ma...

Tutaj akcja nadal nie zwalnia, bo przed trójką przyjaciółek staje ogromne wyzwanie i walka w rytuale krwi. Porwane na wpół nagie muszą odnaleźć się i stawić czoło czyhającemu na każdym kroku niebezpieczeństwu. Cała nadzieja by ukończyć i przeżyć rytuał jest walka razem, ramię w ramię. Tu nasze przyjaciółki stają przed największymi swoimi lękami i wyjawiają swoje najgłębsze sekrety, dzięki czemu zbliżają się do siebie jeszcze bardziej.

Natomiast Kasjan w tym samym czasie również ma nie lada zadanie do wykonania, znalezienie sprzymierzeńca Dworu - Erisa.

Z czym będą musieli się zmierzyć wszyscy bohaterowie i jakie decyzje podejmą oraz jak z tego wszystkiego wybrną dowiecie się czytając tę niezwykłą książkę, a uwierzcie mi naprawdę warto.

Książka kryje różne ciemne i jasne swe historie, które odkryje przed Wami w swoim czasie. Poskromi najbardziej nieposkromionych i nauczy jak podejmować dobre decyzje w chwilach zwątpienia i dróg bez wyjścia.

Niegdyś ludzka kobieta, „ poskromiła śmierć teraz jaśniała, jakby pożarła również księżyc”.

Świetnie napisana powieść, która łączy w sobie trochę „Wiedźmina” i trochę „Igrzyska Śmierci”. Mamy kobietę, która ciągle „ucieka” i nie wie, jaka moc w niej drzemie i jak ma ją okiełznać oraz walkę na śmierć i życie.

Nie ukrywam również, że przyjaźń kobiet wzruszyła mnie najbardziej. Pokazała ich siłę, wytrwałość i determinację. Mimo ich wad i słabości próbują o siebie zawalczyć i nie trzymają się wyznaczonych schematów.

Wątek erotyczny mnie trochę przeraził, bo nie czytam erotyków, ale tutaj całkiem ciekawie to wyszło zupełnie naturalnie był to taki mały oddech od walki głównych bohaterów i pokazanie, że ludzie w tych ciężkich chwilach mogą się kochać i być tylko dla siebie.

Bardzo dokładne opisy, niewiele wulgaryzmów, dodały smaczka całości powieści.

Dawno już nie czytałam tak dobrego fantasy, aby pochłonął mnie aż tak! Polecam.

Za książkę serdecznie dziękuję Klubowi Recenzenta serwisu nakanapie.pl