Później recenzja

King powrócił na polski rynek wydawniczy z propozycją, która ma powodować ciarki na plecach. "Później" sklasyfikowano jako horror, ale dla mnie to poruszająca opowieść o tym, co byśmy chcieli czasami moc, ale nigdy mam to nie było dane... Ile razy odkładamy rzeczy na później, ile razy myślimy sobie, że jeszcze porozmawiamy milion razy z tą osobą?
Nie wiem, czy wierzycie w duchy i życie pozagrobowe, lecz przychodzi taki moment, że zabraknie nam czasu. Plujemy sobie w brodę, a tej osoby już z nami nie ma. Nie wypijemy z nią herbaty, nie zobaczymy jej uśmiechu. W takim przypadku dar głównego bohatera, małego chłopca, Jamiego, wydaje się błogosławieństwem, ale... Czy to na pewno dar? A może klątwa? Jaimie wie, że umarli nie mogą kłamać, ale to oni zabrali ze sobą sekrety do grobu. Jak zrozumieć rzeczywistość, gdy nie wie się, czy to, co się widzi, jest prawdziwe? A co jeśli to dzieje się tylko w jego głowie? Mama każe mu ukrywać sekret, początkowo udaje, że dar nie istnieje, lecz gdy tylko będzie go potrzebowała, nie zawaha się wykorzystać syna. W jakim stopniu odporne jest siedmioletnie dziecko? Czy może się przyzwyczaić do widoku zmarłych i śmierci? Widzi każdego, który skrywa sekret, który potrzebuje porozumieć się z drugą stroną... Tylko co jeśli na jego drodze stanie seryjny morderca? A jego tajemnice nie będą tak "lekkie" i "przyjemne" jak pozostałych zmarłych? Z jakim ciężarem będzie musiał zmierzyć się chłopiec?
Przyznam szczerze, że historia naprawdę porusza, lecz zmusza nas do myślenia. Nie nazwałabym tego horrorem, choć niewątpliwie czają się tu pewne demony... To opowieść o uciekającym za szybko dzieciństwie, o wartościach, o historii, która nie została nigdy wypowiedziana. Nie brakuje tu smutku, momentu na złapanie oddechu. Jaime nas tak angażuje emocjonalnie, że czytelnik nie wie, kiedy nagle kończy się książka... Jeśli oczekujecie tu horroru, to go nie dostaniecie, ale emocji nie zabraknie, zwłaszcza dla tych, którzy są bardzo empatyczni.
Czy to jest King, jakiego jeszcze nie znacie? Trudno mi ocenić, ale jest to na pewno jedna z tych powieści, która bardziej zmusza do przemyśleń, niż powoduje ciarki na plecach.