Kod Atlantydy recenzja

Na fali popularności książki Dana Browna „Kod da Vinci” jak grzyby po deszczu zaczęło powstawać wiele, mniej lub bardziej udanych powieści o zbliżonej tematyce, klimacie, obracające się w podobnym kręgu zainteresowań. Podobnie jest też w przypadku lektury Charlesa Brokawa „Kody Atlantydy”.

Thomas Lourds, światowej sławy profesor lingwistyki zafascynowany pozostałościami ocalałych zbiorów biblioteki Aleksandryjskiej, poproszony zostaje przez znaną stację telewizyjną o pomoc w odczytaniu starożytnych zapisków. Wydawać by się mogło iż to spokojne i dochodowe zajęcie stanie się powiewem świeżości i odpoczynku od monotonii akademickiego życia i pracy. Jak się już wkrótce się jednak okaże, nic bardziej mylnego.
Odnaleziony przypadkiem przedmiot okazuje się być mającym wielkie znaczenie i moc starożytnym artefaktem, który w połączeniu z innymi pozwoli odkryć tajemnice legendarnej Atlantydy. Niestety, jak to często w tego rodzaju opowieściach bywa, nie tylko oni interesują się tym niezwykłym odkryciem. Wychodzi przy okazji na jaw, iż cała ta sprawa to zaledwie wierzchołek góry lodowej
Główny bohater wraz z dwójka pięknych współpracowniczek (producentką telewizyjną Leslie Crane, oraz rosyjska policjantką Natasza), oraz operatorem Garym, próbują odkryć skrzętnie skrywaną tajemnice ludzkości. Udają się w pełną niebezpieczeństw wyprawę, po drogach i bezdrożach Europy i Afryki, gdzie trup ścieli się gęsto, świstają kule, gości strach i niepewność jutra, nie braknie pościgów, karkołomnych ucieczek, okrucieństwa i śmierci.
No i są oczywiście ci ŹLI. Tym razem, to pragnąca władzy i bogactwa nie cofająca się przed niczym tajna watykańska koteria, wysokich kościelnych urzędników i przedstawicieli stolicy apostolskiej.

Powieść czyta się bardzo dobrze i właściwie pochłania niemal jednym tchem. Posiada interesującą fabułę, zawiłą i mroczna intrygę (co jest oczywiście nieodzownym elementem tego rodzaju lektury) oraz mocną dynamiczną i zaskakującą akcję, która dosłownie porywa nas w szalony wir toczących się zdarzeń. Napięcie utrzymuje się od początku do końca, odsłaniając nam pokłady najbardziej skrywanych ludzkich emocji, również tych najgorszych, pokazując jednocześnie mechanizmy ludzkich zachowań w sytuacjach ekstremalnych. Napisana jest prostym, zrozumiałym, choć oczywiście nacechowanym emocjami językiem, który właściwie komponuje się z dramaturgią przedstawionych wydarzeń.

Powieść spodoba się z całą pewnością wszystkim wielbicielom gatunku, oraz tym którzy chcą spędzić kilka naprawdę interesujących wieczorów, odkrywając wraz z bohaterami opowieści mroczną tajemnicę odległej przeszłości.