Była sobie rzeka recenzja

To już kolejna pozycja, wobec której trudno mi jedno znacznie ocenić, czy jest dobra i godna polecenia, czy może nie warto poświęcać jej zbyt wiele uwagi. W większości zbiera dobre opinie, skuszona zatem poleceniami sprawdziłam. Nie ukrywam, że dodatkowym atutem jest przepiękną okłada, kolorystyka i detale wykończenia. Co zatem urodziło się po spotkaniu z "Była sobie rzeka"? Jedno jest pewne: czytałam i odkładałam raz po raz odczuwając pewien rodzaj znużenia.

Tytułowa rzeka to punkt orientacyjny, wokół którego toczą się wszelkie wydarzenia. Wzdłuż jej koryta ludzie rodzą się i umierają, kochają się i nienawidzą, gawędy i ustne przekazy rozpływają się w unoszącej się nad lusterem wody mgle, a każde najmniejsze przewinienie czy wymykająca się nudnawej codzienności sytuacja pozostaje jeszcze długo w pamięci mieszkańców, którzy nie szczędzą przekazu, byle zainteresować żadnych powieści słuchaczy. Jedno wydarzenie kładzie się cieniem na najbliższych miesiącach lokalnej społeczności; wycieńczony mężczyzna ostatkiem sił przyprowadza do najbliższej tawerny małą dziewczynkę, a pojawienie się tej rozkosznej czterolatki burzy dotychczasowe życie kilku rodzin.
W "Była sobie rzeka" jedni bohaterowie zaskarbią sobie sympatię czytelnika, inni nie dadzą się polubić. Zasadniczo cała książka opiera się na moralnych dylematach w walce dobra ze złem, ale przecież wszystko, co złe musi kiedyś odpłynąć wraz z nurtem rzeki.

Przede wszystkim jest to literatura wyższych lotów - emanuje pięknym językiem, idealnie oddającymi rzeczywistość metaforami i wyczuwalny jest pewien rodzaj magii, jaka kryje się we wnętrzu. Z niemałym zainteresowaniem czyta się poszczególne historie wybranych postaci, a jednak autorka tak mocno skupia się na naturze, rzece, okolicznych wioskach i wszystkim innym gdzieś z boku pozostawiając historię główną, że nie umiałam do końca poczuć idei tej książki.
Może to nie był po prostu mój czas, a może styl autorki jest daleki od tego, co lubię, czy do czego jestem przyzwyczajona.