Światła w popiołach recenzja

Zawsze przy lekturze kolejnej części przygód Seweryna I Burzy, duetu wykreowanego przez Remigiusza Mroza, mam ochotę Was pytać, jaki jest Wasz ulubiony duet literacki…Pewnie dlatego, że ta dwójka należy do moich ulubieńców. A Wy ich lubicie? Czy macie inne swoje typy? Oczywiście jest wiele takich par, pomiędzy którymi istnieje chemia, czy ta miłosna, czy erotyczna, czy po prostu mocno przyjacielska, co zawsze świetnie nakręca całą akcję danej książki. I mam parę takich bohaterów, że w zasadzie czytam książkę dla nich. Zdecydowanie jednak Burza i Seweryn skradli moje serca od pierwszej części i mocno im kibicuje przez kolejne serie, chociaż autor łaskawy dla nich bywa niezwykle rzadko.

Za mną „Światła w popiołach” i nie chcąc zdradzić Wam za dużo, napiszę tylko, że jak zwykle przy tej serii to była jazda bez trzymanki. Genialna fabuła, akcja pędząca niczym TGV i chemia między bohaterami, która nie zanika, ale nie może się ujawnić światu. Przez co jest momentami naprawdę dramatycznie, ale też wzruszająco.

W czasie meczu szkolnego, Seweryn słyszy krzyki dobiegające z lasu, więc podąża za nimi. W ślad za nim biegnie Kaja, z którą od ponad roku nie zamienił słowa. Oboje znajdują zwęglone zwłoki i z przerażeniem odkrywają, że należą one od ich dawnej koleżanki licealnej. Tylko, że Ola zginęła w pożarze ze swoim chłopakiem w czasie szkolnej imprezy przed dwudziestu laty. Kaja, wracająca do pracy po macierzyńskim, decyduje się rozwiązać tajemniczą zagadkę. Wie jednak, że potrzebuje do tego Seweryna. Nie umie sobie tylko poradzić z tym, że spotyka się on z jakaś kobietą. Dla dobra swojej rodziny postanawia być profesjonalistką. Jednak w trakcie rozwiązywania zagadki z przeszłości, odkryje ona wiele nieznanych faktów z życia swojego męża Michała i będzie musiała wreszcie stawić czoła swoim prawdziwym uczuciom.

Co tu dużo pisać, jedni Mroza kochają, inni mniej, ja zdecydowanie uwielbiam stworzoną przez niego serię o Burzy i Sewerynie. No i playlistę, którą wraz z nimi można posłuchać. Oczywiście ważna jest zawsze zagadka kryminalna do wyjaśnienia i te fundowane nam przez autora są skomplikowane i trudne do rozwikłania, dla mnie jednak świetnie się tą serie czyta dzięki głównym bohaterom. Ich błyskotliwe dialogi, barwne osobowości i chemia, która ich łączy są nie do podrobienia. A ich życiowe perypetie są na tyle skomplikowane, że śledzi się je z zapartym tchem. Parafrazując Mickiewicza, czy jest szansa, żeby autor po „zawiłej próbie parę miłosną na ostatek złączył”? Przekonajcie się sami! I czytajcie, bo naprawdę warto!