Bojowa pieśń tygrysicy recenzja

Amy Chua zaraziła mnie swoimi poglądami. Musze przyznać, że ta kobieta wie co robi a ''Bojowa pieśń tygrysicy'' jest tego dowodem.

Chińskie wychowanie często kojarzone jest z bardzo surowymi metodami. Posłuszeństwo, brak własnego zdania i czasu, który sumiennie został zorganizowany przez rodziców. Tak się dzieje z pokolenia na pokolenie. Czasami chociaż zdarzają się przypadki gdzie dziecko idzie inną drogą nich chcieliby rodzice. Nasówa się pytanie, czy tak można żyć? Czy nasi podopieczni będą mieli do nas żal, że rodzice wybrali dla nas takie dzieciństwo? A może wręcz przeciwniw, będą nas szanować i stwierdzą, że lepiej nie mogliśmy tarfić?

Celem napisania tej książki było udowodnienie, dlaczego ''chińskie matki są lepsze''.
Powiem szczerze, że w ielu aspektach muszę zgodzić się z Amy, ponieważ bardzo podoba mi się styl w jakim wychowała swoje dzieci. Może dlatego, ze nie lubię gdy rodzice rozpieszczają swoje pocieciechy.

Amy Chua jest autorką i wraz ze swoją rodziną tworzą bohaterów książki. Mieszkają w USA . Jak sama pisze jej szczęściem życiowym jest mąż Jerard i dwie córki : Sophia i Louisa. Obie są wychowane zgodnie z chińską tradycją.

Amy twierdzi, że jest ''chińską matką'', ale co to oznacza? Otóż znalazłam bardzo ciekawy fragment w książce, który być może będzie pomocny w rozszyfrowaniu tego pojęcia.
'' Oto skrócona lista rzeczy, których nie wolno moim córkom, Sophi i Louisie, nie wolno było robić:
- nocować u koleżanki
- bawić się tamże
- grac w szkolnym przedstawienu
- narzekać, że nie grają w szkolnym przedstawieniu
- oglądać telewizji i grać na komputerze
- decydować o wyborze kółek zainteresowań
- dostawać oceny niższe niz szóstka
- nie być najlepszym w klasie ze wszystkich przedmiotów z wyjątkiem draatu i gimnastyki
- grac na czymś oprócz fortepianu lub skrzypiec
- nie grac na fortepianie lub skrzypcach''

Czytając tą listę, może się ona wydac trochę absurdalna, myślę jednak,że matka robi dla swoich dzieci to co uważa za stosowne, mimo, że sama została wychowana w podobnych tradcjach i obyczajach i co najważniejsze nie żałuje tego. Warto pomyslec nad tym, że każdy człowiek jest inny.

Nie mam własnych dzieci i nie wiem,czy nie wybrałabym ten styl wychowania, może zgodziłabym się na niego, ale dałabym im trochę więcej luzu, ale czy byłoby to wtedy chińskie wychowanie? Musiałabym się dobrze nad tym zastanowić.