Gniew Halnego recenzja

"On nadchodzi. Nadchodzi z siłą, jakiej jeszcze nie widzieliście. Ratujcie się, póki możecie [...] On idzie i nie będzie miał litości".

Szczerze mówiąc, moja relacja z Zakopanem jest taka, że oscypek, kwaśnica, pierogi z bryndzą, ewentualnie ciupaga i do domu.
Na szczęście, jeśli chodzi o książki, których fabuła rozgrywa się w górach, to już całkiem inna sprawa. Poza tym kocham debiuty, a te spod pióra rodzimych Autorów, to już tak szczególnie. Intuicja podpowiada mi, że będzie dobrze.
Pięć dni. Jedno miasto odcięte od świata. Siedem tragicznych historii. Halny stulecia, który na zawsze połączy losy bohaterów.
To piękna opowieść, choć zupełnie inna, niż się spodziewałam. Takie zaskoczenie bardzo sobie cenię. Fabuła oparta o życiowe historie ludzi, którzy na swoich barkach niosą naprawdę ogromny ciężar, który skojarzył mi się od razu z po brzegi wypchanym plecakiem, nieodłącznym towarzyszem górskich wędrówek. Bohaterowie, z ranami na ciele i duszy, z głowami pełnymi bolesnych wspomnień, są tacy prawdziwi, jak żywi. Dlatego bardzo łatwo jest mi sobie wyobrazić Lolka, z którym stoję na mostku i milczę, i panią Jadzię, z którą siedzę przy stole nad kubkiem gorącej herbaty z cytryną, to właśnie im oddałam swoje czytelnicze serce. Oczywiście czarne charaktery też się znajdą. Czego się dopuścili, skoro halny, pan i władca ludzkich umysłów i emocji, pan życia i śmierci postanowił wymierzyć sprawiedliwość?
To, co nie budzi żadnych wątpliwości, to fakt, że halny potrafi namieszać ludziom w głowach i sprawić, by obudziły się w człowieku najgorsze instynkty, a może tylko wtedy ma on na tyle odwagi, by pokazać swoją prawdziwą twarz?
Zakopane powoli zaczyna ogarniać panika, zewsząd czuć grozę i niepokój.
To historia, która naprawdę ogromnie mnie zaskoczyła i choć spodziewałam się wielu emocji, to nie takich, jakich mi dostarczyła. Dałam się pochłonąć lekturze, szczególnie jej psychologicznej odsłonie. Piękno tatrzańskich szczytów w obliczu dramatycznych historii zeszło na dalszy plan, tak już mam.
Muszę jednak przyznać, że Autorka fantastycznie nakreśliła niepokojący, momentami nawet złowrogi klimat Zakopanego, halnego i całej tej historii, a nad losami niektórych z jej bohaterów uroniłam więcej niż jedną łzę. Jednak to nie jest wyłącznie smutna opowieść, bo nie tylko zabiera, ale i w pewnych przypadkach przywraca wiarę w dobroć serca drugiego człowieka.
Trudna. Ważna. Skłaniająca do refleksji. Taka, która na długo pozostanie w mojej pamięci.
Aż chciałoby się powiedzieć: do zobaczenia na szlaku, choć w moim przypadku, to raczej na oscypku.
Jeśli chcesz się dowiedzieć, jak człowiek się zmienia w obliczu zagrożenia i poczuć na karku powiew halnego, zapraszam do Zakopanego!