Bohomaz recenzja

„Psychole to nie grzyby, nie rosną po deszczu”.

Przenosimy się do Płocka, czasy PRL-u, do akcji wkracza charyzmatyczna Zuzanna Lewandowska. Pani mecenas podejmuje się obrony swojego odwiecznego wroga, kapitana Mariańskiego. Ten znalazł się w niemałych tarapatach, a wszystko to przez odnalezienie skarbu popa. Czy pani mecenas uda się oczyścić kapitana z zarzutów? Jakby tego było mało, dochodzi do serii zabójstw młodych kobiet, milicja jest bezradna. Zuzanna zrobi wszystko, aby rozwikłać tę zagadką. Absurdy gonią absurdy, co jeszcze zgotuje nam autor?

Zagadki, intrygi, niedopowiedzenia... Akcja powieści toczy się dynamicznie i intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, przenosi nas do lat końca lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku, zaskakuje zwrotami akcji, absurdami, jakie w tamtych czasach były codziennością. Tutaj nie ma mowy o nudzie! Autor ma lekkie, płynne, bardzo przyjemne pióro, nie szczędzi nam dobrego humoru i specyficznej ironii. Na plus zasługują dialogi, cięte riposty, podszyte sarkazmem, często wywoływały mój uśmiech. Bohaterowie ciekawie ukazani, spora plejada postaci, różnorodne, zaskakujące osobowości. Panią mecenas Zuzannę polubiłam od razu, niesamowita postać. Charyzmatyczna, odważna, bezkompromisowa, inteligentna, pewna siebie, jej cięty język niezmiennie robił na mnie pozytywne wrażenie. Rewelacyjnie przedstawiona postać kapitana Mariańskiego – ten już budził we tylko negatywne odczucia. No i papuga Zgaga, cóż za niesamowite ptaszysko.

Zagadki, absurdy, intrygi, kłamstwo goni kłamstwo. Seryjny morderca jest przebiegły i nieuchwytny, skrywa twarz za kapturem. Czy Zuzie uda się go rozpracować? Czasy PRL-u w całej okazałości, kiedy to rączką rękę myła, a milicyjna odznaka otwierała wszystkie drzwi. Szemrane typy, lejąca się wódka.

Zaskakujący, wciągający kryminał, okraszony rewelacyjnym poczuciem humoru. Czyta się szybko i bardzo przyjemnie, uśmiech często mi towarzyszył. Serdecznie polecam, poprawa humoru gwarantowana.