Życie motyli recenzja

Nie pamiętam, żeby Katarzyna Ryrych kiedykolwiek mnie zawiodła. Rozkoszuję się każdą jej książka, czy to dla dzieciaków, czy też dla nas, starszaków😊 Uwielbiam i już!

Nie inaczej było z „Życiem motyli”. Pasjonujące studium kobiecości, tej dojrzałej, nieco nieśmiałej, zahukanej, niezadowolonej z siebie, ze swojego ciała, z całokształtu życia, na które składają się obowiązki matki i żony, a w którym brak czasu i chęci, żeby zaopiekować się sobą, żeby siebie po prostu polubić. No bo jak można polubić zaniedbaną pięćdziesięciolatkę z nadwagą, która w życiu nie osiągnęła prawie nic, której nie szanuje dorosły już syn mieszkający za granicą, a którą na dodatek mąż artysta wymienił właśnie na nowszy model? Tak właśnie wygląda życie Izydory, która miała być Isadorą, ale urzędnik nie znalazł takiego imienia, więc spolszczył je, przyprawiając tym samym matkę Izydory o palpitacje serca.

Kiedy Izadora ma już wszystkiego dość, kiedy czuje, że musi uciec, sprzedaje dom po rodzicach i odnawia kontakt z ciotką Zofią i przeprowadza się do małego, z pozoru sennego miasteczka, aby z nią zamieszkać i odnaleźć siebie na nowo. Miasteczko ma swoje dobre strony, kryje jednak w sobie również wiele szarości i czerni. Czy to dobre miejsce na zmiany? Wydaje się, że nawet dom nie polubił Izadory.

Czy Izydora doczeka swojej wiosny? Czy obudzi się z marazmu silniejsza, spokojniejsza, piękniejsza, żywsza?

„Życie motyli” to nie hollywoodzka opowieść z happy endem, nie znajdziecie tu wylewającego się z każdej strony lukru, od słodyczy nie będzie Was mdlić. Co zatem na Was czeka? Samo życie, moi drodzy, ze wszystkimi jego odcieniami, częściej gorzkie niż słodkie, ale na pewno bardzo prawdziwe. Jeżeli szukacie książki o zmianie, o rozwoju, o powolnym odnajdywaniu siebie, swojego wewnętrznego piękna i mądrości, w dodatku podanej w bardzo inteligentny sposób, z dużą dawką poczucia humoru i optymizmu, to bardzo Was zachęcam do poznania tej historii. Kto wie, może odnajdziecie w niej cząstkę siebie.