Bliznobrody Kroniki szalbierskie recenzja

Powieść o przygodach niezwykłej drużyny rozwija się coraz ciekawiej.
Tajemniczy chłopiec - niemowa zostaje, wraz z mnichem Dobrosławem w charakterze opiekuna, wywieziony przez czarnych rycerzy w jakieś nieznane miejsce. Pozostała drużyna ma czekać na wiadomość od nich, ale czekali pół roku i nic się nie wydarzyło, więc postanowili sami poszukać informacji. Wrócili do grodu Lacberg (ja nie wiem, czy słusznie się domyślam, ale to może być dzisiejszy Lidzbark Warmiński).
Lacberg leży nad rzeką Łyną, osadę Warmów Krzyżacy właśnie spalili i w tym miejscu, na skarpie nad rzeką, rozpoczęli budowę własnego murowanego zamku. Czytałam o tym z dużym zainteresowaniem, bo przecież ode mnie do Lidzbarka żabi skok, a wiadomo, że o bliższych nam terenach czyta się z większym zaangażowaniem.

Niestety, w okolicach Lacbergu Szalbierz został schwytany i uprowadzony. Jego towarzysze postanowili wyruszyć na poszukiwania. Reszta książki to jest właśnie ich wędrówka przez nieprzebyte puszcze mazurskie, oglądanie terenów dzisiejszej Suwalszczyzny, rzeczywiście wtedy mogło tak być, że tylko puszcza i puszcza. Potem poznajemy wodza Jaćwięgów, tytułowego Bliznobrodego i jego legendarny gród na wyspie - Sudovię.

Książka jest niezwykła. Urzekła mnie obrazowością opisów przyrody i ciekawą historią ludów, które Krzyżacy wrzucili do jednego worka o nazwie "Prusy".
Rok temu byłam w Galindii, jest to skansen w okolicach Rucianego-Nidy, więc mniej więcej mogłam sobie wyobrazić, czym te plemiona się zajmowały. Tym bardziej teraz mam ochotę przeczytać 3 tom przygód niezwykłych przyjaciół.