Błękitne dziewczyny recenzja

Czy można skategoryzować ludzi według kolorów? I owszem tak zrobiła Kaja Redo główna bohaterka powieści. Dla niej kobiety mieszczą się w trzech kolorach: szarym, pomarańczowym i błękitnym. Sama pracując w "Głosie Radomia "jako fotoreporterka wahała się czy jest pomarańczowa czy błękitna, bo ten błękit symbolizował zadowoloną z siebie dziewczynę, świadomą swoich mocnych stron.
Radom to specyficzne miasto, gdzie raczej bliżej ludziom do szarości niż bujania w obłokach. To miasto, z którego wszyscy uciekają. A jednak Kaja mimo dołującej szefowej i niezbyt udanego życia osobistego chce pokazać, że tu także mogą mieszkać szczęśliwe Polki.
Pod wpływem wywiadu przeprowadzonego z kobietą, która jest szczęśliwa zakłada profil facebookowy Szczęśliwe Polki. Zamieszcza w nim fotografie zwykłych kobiet, które są dumne z drobiazgów w swoim życiu. Uruchamia tym samym lawinę dobrych zdarzeń.
Autorka musi być dumna z tej powieści, ponieważ takiej dawki pozytywnej energii dawno nie spotkałam. Pozornie banalna fabuła, no bo cóż jest dziwnego w tym, że ktoś ma kłopoty w pracy czy też kończy związek skazany na porażkę. A jednak wplecione w nią pozytywne komunikaty związane z tym, że należy się cieszyć z każdego drobiazgu, który uda nam się zdobyć, osiągnąć. Często nie zauważamy, że każdy potrafi coś zrobić dobrze i jest to powód do dumy.
Bardzo istotne jest także miejsce umieszczenia tej powieści, bo rzeczywiście Radom słynie z tego, że raczej nie jest miejscem dobry do życia. Ale miejsce zamieszkania nie wpływa na naszą opinię o sobie samym. To my kreujemy nasze myślenie i od nas w dużej mierze zależy błękit w naszym sercu.
Ta książka powinna być obowiązkową lekturą w porze jesiennej słoty, bo nawet w szary świecie są przebłyski błękitu.