Biznesowa miłość recenzja

Z największą przyjemnością przeczytałam II tom powieści autorstwa Pani Elżbiety Ceglarek pt. ''Biznesowa miłość'', w której to byłam wytrwałą obserwatorką życia głównej bohaterki Dagmary oraz jej rodziny.

Tego rodzaju napisane powieści ukazują nam, jak może potoczyć się nasze życie po poniesionych przez nas porażkach prywatnych, jakie w rzeczywistości większość z nas posiada, choć boi się o nich przyznać i opowiedzieć osobie godnej zaufania.

Główną bohaterkę Dagmarę w tej drugiej części powieści poznajemy w nowej roli, którą bardzo lubi, gdyż jest młodą, spełniającą się babcią, która uwielbia spędzać czas ze swoim nowo narodzonym wnuczkiem, synem najstarszej córki Jagody, przyszłym zięciem, rozmowami z młodszymi dziećmi, starszą siostrą, mamą, a nawet otacza ją obecność nieoczekiwana byłego męża oraz zakochanych w niej mężczyzn, którzy mają wiele oczekiwań wobec niej, aby z nimi była, jako kobieta ich życia.

Dagmara toczy ze sobą wewnętrzny dialog i zadaje samej sobie pytania w stylu: czy potrafi kochać, lubić, szanować?

Ona chce, jak każdy być naprawdę kochana, a nie to, że jej uczucie jest, wiecznie wystawiane ciągle na próbę czasu w podjętych nagłych przez nią decyzji względem z kim ma ułożyć sobie życie, aby mogła, poczuć czym jest dla niej to prawdziwe szczęście u boku ukochanego mężczyzny i czy ona je w końcu znajdzie?

Autorka w tej oto drugiej części tomu powieści również nie zapomina, przedstawić, na czym polega prawdziwa wartość przyjaźni, która jest obecnie bardzo potrzebna, a szczególnie Dagmarze, że może ona liczyć na nią w każdej sytuacji ze strony Roksany. Dla niej stanowi to dodatkowy zarobek, gdyż na ogół ze skromnej pensji pielęgniarki nie zawsze można, pozwolić sobie na godne utrzymanie rodziny zakładając z niepewności na obecnym rynku pracy występującej u jej męża kochającego ją, dzieci i z utrzymującego rodzinę z dorywczych prac.

Pojawiają się w tej części również znane miłosne wątki z pierwszej części powieści: przyjaźń z Wiktorem, znajomość z pisarzem Miłoszem oraz z szefem Sebastianem.

Nieoczekiwana ukazuje się Dagmarze tęsknota za dawnym zagranicznym życiem, a w tym za sąsiadem Andre, na którego pomoc mogła zawsze liczyć w każdej zaistniałej dla niej sytuacji, a łączyły ich bardzo dobre relacje oraz wspólne pasje, jakim było pielęgnowanie ogrodnictwa.

Powieść ta składa się z sześciu bardzo dobrze opracowanych rozdziałów.

Moje piąte spotkanie z twórczością Pani Elżbiecie Ceglarek uważam za udane.

Czy zakończenie II tomu tej powieści będzie takie oczywiste, jak początkowo się zakładało, czy jednak będzie, nieco inaczej ono wyglądało, o tym warto, się przekonać czytając, ją?