Rytuały wody recenzja

Przed napisaniem recenzji przeczytałam to, co chodziło mi po głowie po lekturze "Ciszy białego miasta". I zauważyłam, że wiele rzeczy, za które ceniłam "Ciszę..." w drugiej części się nie pojawia lub zostało zepchnięte na margines. Chodzi tu głównie o sposób przedstawienia faktów historycznych, który był prosty i niewymuszony. W "Rytuałach..." mimo, iż mamy do czynienia z morderstwami wzorowanymi na wierzeniach kultury celtyberyjskiej to jak dla mnie kultura ta jest słabo scharakteryzowana. Na dodatek jest to zrobione "sztampowo" - w formie wykładu, zamiast jak poprzednio w formie luźnych informacji, które jednak miały ogromny wpływ na bieżące wydarzenia. Zabrakło mi również bohaterów starszego pokolenia, którzy wcześniej przedstawieni byli w sposób przeuroczy i ciepły, z odrobiną humoru. Teraz po prostu byli.

Jest takie powiedzenie "Gdy słyszysz tętent kopyt, spodziewaj się koni, nie zebry". W książce jest pewien, dość istotny wątek, który świetnie pasuje do tego powiedzenia. Ponieważ wszyscy śledczy spodziewali się zebr. Wszyscy! Nikt, nawet przez chwilę nie wyraził wątpliwości, że może to nie do końca się zgadza. A ja myślałam o koniach. I z każdą przeczytaną stroną coraz bardziej uwierała mnie ta świadomość. I gdyby na końcu okazało się, że to ja się pomyliłam to wszystko, by grało. Niestety - miałam rację. A nie znoszę, gdy pisarz wymyśla wątek, który ma dość oczywiste rozwiązanie, a potem robi wszystko, by je zignorować i wymyśla coraz bardziej nieprawdopodobne teorie, byle tylko "ukryć" tę właściwą. Uff... wiem, że trochę to zagmatwane, ale nie chciałam za bardzo spoilerować. Ci, którzy będą czytać na pewno wychwycą o co mi chodzi.

Szkoda mi tego "błędu" autorki, ponieważ "Rytuały wody" to naprawdę dobry kryminał. Zagadka jest ciekawa i wciągająca. Bardzo interesujący jest wątek obyczajowy, dobrze wkomponowany w wątek kryminalny. Do tego elementy historyczne. A wszystko to przenika się i uzupełnia tworząc mieszankę niemal idealną. Książkę czyta się szybko i z ogromnym zainteresowaniem. Muszę przyznać, że Eva Garcia Saenz de Urturi potrafi pisać. Bohaterowie są sympatyczni, a ich zachowania i reakcje są realistyczne i łatwo się z nimi identyfikować. Zagadka kryminalna jest sprawnie poprowadzona i czytelnik może wraz ze śledczymi próbować ją rozwiązać.

"Cisza białego miasta" była fenomenalna. "Rytuały wody" są zupełnie inne i jak dla mnie odrobinę słabsze. Ale nadal jest to bardzo dobra powieść, którą z czystym sumieniem mogę polecić.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Muza.