Bezsenność w Tokio recenzja

„Bezsenność w Tokio” to literacka podróż po kraju Kwitnącej Wiśni. Spotkamy w niej jednak nie tyle opisy samego kraju (chociaż takie też się trafiają), co głównie opisy samej japońskiej kultury. Ta książka to dokładne przedstawienie odmienności kultury wschodniej od zachodniej. Spotykamy się z zupełnie inną mentalnością, zupełnie innymi zasadami i obyczajami, a główny bohater, jako wprawiony gaijin (obcokrajowiec, ale nie turysta), wyjaśnia nam delikatne niuanse i sumiennie tłumaczy wszelkie kulturowe różnice.

To wydanie jest wznowienim książki, która po raz pierwszy wydana została w 2004 roku. W tym roku obchodzi więc swój jubileusz. Dzięki niej nie tylko przenosimy się do zupełnie innej części świata, ale także cofamy się w czasie - w lata osiemdziesiąte dwudziestego wieku.

Marcin Bruczkowski wyjechał do Japonii z myślą o spędzeniu w tym kraju tylko jednego roku. Jego pobyt wydłużył się jednak o parę lat i ostatecznie spędził w tym kraju prawie dekadę. Książka „Bezsenność w Tokio” jest opisem jego przygód i miejscem, w którym dzieli się z nami swoimi wspomnieniami i spostrzeżeniami. To pozycja pełna anegdotek, pojedynczych historii, które łączą się ze sobą poprzez głównego bohatera, ale także jego przyjaciół, których zdobył podczas wieloletniego pobytu.

„Bezsenność w Tokio” napisana jest w sposób lekki i niezwykle przyjemny. Autor ma specyficzne poczucie humoru i jestem świadoma, że nie każdemu może przypaść do gustu. Mi jednak mocno odpowiadało, co sprawiło, że książkę czytałam z radością. Nie da się ukryć, że znajdziemy tam także bardziej kontrowersyjne fragmenty. W opiniach nie raz wypominany jest autorowi seksizm. To coś, co faktycznie razi po oczach - szczególnie w dzisiejszym świecie. Dla wielu osób minusem też jest brak aktualności niektórych faktów, czy wręcz niespójność informacji z dzisiejszą wiedzą. Pamiętać jednak trzeba, że książka ma dwadzieścia lat, a swoją akcją obejmuje lata jeszcze wcześniejsze.

Ten reportaż z biograficznym elementami traktować należy bardziej jako ciekawostkę, rozrywkową tematyczną lekturę, niż jako przewodnik, czy poradnik dotyczący życia w Japonii. Mam wrażenie, że część osób o tym zapomina i niesłusznie ocenia tę książkę. Dla mnie była doskonałą rozrywką i oderwaniem od rzeczywistego świata. Ile w niej prawdy, a ile fikcji - tego się nie dowiemy. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to kawał dobrej literatury podróżniczej.