Basia i alergia recenzja

W poprzedniej części Basia wraz z mamą i rodzeństwem przyjechała w góry, gdzie miała spędzić święta wielkanocne i przy okazji pobyć w towarzystwie ukochanych koni. Zmęczeni podróżą szybko poszli spać, by rano wstać wypoczętym i czerpać radość z pobytu w tak pięknym i ciekawym miejscu. Basia wiedziała, że będzie cudownie. Gdy tylko obudziła się rano, nie zwracając uwagi na to, że jest jeszcze w piżamce, przywdziała tylko polar brata i kalosze, i pognała do stajni. Tam Pan Józef pokazał jej wszystkie zwierzęta. Zaraz po śniadaniu znów pobiegła do stajni, gdzie spędziła w towarzystwie Gniadego aż pół dnia. Niestety przy obiedzie Basia poczuła się gorzej. Była apatyczna, nie chciała jeść i miała duszności... W szpitalu okazało się, że Basia ma alergię na zwierzęta. Dziewczynce było z tego powodu bardzo smutno i źle, nie potrafiła się już z niczego cieszyć. Mama próbowała ją pocieszać, ale Basi trudno było się rozchmurzyć.
Ten tom serii o Basi podobał mi się jeszcze bardziej niż poprzedni, myślę, że ma więcej walorów wychowawczych. Po pierwsze w książce pokazane jest to, że aktywny wypoczynek na łonie przyrody może być bardzo pozytywny. Po drugie kwestia alergii - akceptacja choroby i umiejętność dalszego funkcjonowania (w niesprzyjających warunkach) jest bardzo ważna, dobrze by osoba z alergią czy inną chorobą czuła wsparcie rodziny i bliskich. Podobnie, jak w poprzedniej części (i pewnie wszystkich pozostałych) po lekturze książeczki młody czytelnik może się identyfikować z małą bohaterką co wywołuje w nim uczucie empatii i solidarności. Kolejny raz jestem oczarowana wspaniałymi ilustracjami uzupełniającymi tekst. Zwłaszcza wizerunki postaci występujących w tej części. Ilustratorka przedstawia ludzi takimi jakimi są - z wadami i niedoskonałościami. Wujek Michał jest wysoki i garbiący się, ciocia Gosia niska z nieco bardziej obfitymi kształtami. To takie prawdziwe. Choć całość sprawia wrażenie rysowanej dziecięcą ręką, ale to dobrze przemyślane ilustracje. Jestem nimi zachwycona.