Cień wiatru recenzja

Poszukując alternatywy dla tradycyjnego czytania książek w zaciemnionych busach, będących moim środkiem transportu do pracy, zdecydowałam się na audiobooki. Wybór książki mojego debiutu audiobookowego „Cień wiatru” okazał się strzałem w dziesiątkę. Pięć razy w tygodniu na ok. dwie godziny dziennie przenosiłam się w inny świat, przemierzałam ulice Barcelony, mając za przewodnika świetnego lektora.
Właśnie na jednej z ulic tego miasta, wczesnym rankiem 1945 roku poznajemy głównego bohatera, 10 – letniego Daniela Sempere w chwili, gdy ojciec prowadzi go do miejsca, które nazywa Cmentarzem Zapomnianych Książek. Celem tej wyprawy jest kontynuacja rodzinnej tradycji, tak jak jego ojciec przyprowadzony tu przed wielu laty, tak teraz on ma wybrać dowolną spośród niezliczonej ilości książek, adoptować ją i uchronić przed zapomnieniem. Chociaż sam jeszcze wówczas tego wiedzieć nie może, wybrana przez niego książka „Cień wiatru", niejakiego Juliana Caraxa zdeterminuje jego dalsze życie. Zauroczony powieścią i zafascynowany jej autorem odtąd dąży do odnalezienia innych jego książek, pragnąc jednocześnie odkryć tajemnicę pisarza. Jak się okazuje wiąże się to z niebezpieczeństwem grożącym nie tylko jemu samemu, ale i osobom z jego otoczenia. Niemniej nie ustaje w swoim postanowieniu, dając tym samym możliwość czytelnikowi zapoznania się z historią niezwykłej przyjaźni, miłości silniejszej niż śmierć, a także nienawiści dojrzewającej przez całe życie.

Książka po porostu mnie oczarowała, a to nie zdarza się zbyt często. Fabuła, może trochę przewidywalna, niemniej ciekawa i niepowodująca uczucia znużenia. Z jednej historii wyłania się kolejna, a jednak nie są oderwane od siebie, przeciwnie łączą się w nierozerwalną całość. To, co jednak najbardziej mnie urzekło to piękny, niezwykle opisowy wręcz plastyczny język (odczucie dodatkowo potęgowane sposobem odczytu lektora) i wykreowane postaci. Niemalże każda z nich wzbudza emocje: sympatię lub antypatię, w każdym razie nie pozostawia nas obojętnymi. Moim idolem tej powieści stał się Fermin Romero de Torres, to za jego sprawą niejednokrotnie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Wprowadzenie elementu humorystycznego w wykonaniu Ferimna to kolejny atut „Cienia wiatru”.
Z pewnością sięgnę po nią jeszcze raz, zmieniając jednak formę na bezpośredni kontakt z książką, choćby po to, aby przekonać się czy słowo pisane wywoła u mnie takie same wrażenia.