Awanturnicy recenzja

Losy Polaków są często tak samo pogmatwane, jak losy Polski. To banalna konkluzja, ale taka właśnie, jako pierwsza, przyszła mi na myśl po lekturze pierwszej części „Awanturników” autorstwa Mateusza Juszczyka.
Fabuła tej przygodowo-historycznej powieści rozpościera się na lata 1647 – 1658. To czas, kiedy Rzeczpospolita traci swoją siłę w Europie po wojnie z Rosją i potopie szwedzkim.

W powyższe tło wpisane zostały losy Marcina Seradzkiego, cenionego szkutnika, polskiego patrioty, mieszkańca Gdańska. Głównego bohatera „Awanturników” poznajemy w trudnym dla niego momencie życia. Rzeczpospolita nie buduje nowych statków, więc nie ma pracy. Dodatkowo, opiekuje się ciężko chorym wujem, który go wychował i Seradzki traktował go jak ojca. Śmierć wuja splata się z propozycją pracy, jaką Marcin dostaje od księcia Kurlandii i Semigalii – Jakuba Kettlera.

"Widzisz, ty potrzebujesz pomocy i ja jej potrzebuję. Możemy sobie razem pomóc! Wyobraź sobie teraz, co mógłbyś osiągnąć, jeśli znalazłbyś dobrą robotę w swoim fachu. Mógłbyś osiągnąć sławę i wielkie pieniądze. A z budowy małych statków handlowych nic nie osiągniesz. Widziałem jak budowałeś kiedyś dwa galeony wojenne dla wojska polskiego. Sprawdzałem cię. Pytałem i wiem, że uczyłeś się u angielskiego mistrza w Bristolu. Zapewne dobre dzieje, przeszłe już w twoim życiu. Henryk mi o tym opowiadał, twój wuj. Znaliśmy się bardzo dobrze. Angielski mistrz nauczył cię budowania wielkich okrętów. Zbudowałeś jedną fregatę w Bristolu, zbudowałeś dwa galeony tutaj, a i tak cię nie doceniono. Ja nie popełnię tego błędu."

Marcin skorzysta z propozycji Jakuba Kettlera i życie otworzy przed nim mnogość różnorodnych doświadczeń i przygód. Z czasem znajdzie się w grupie kurlandzkich kolonizatorów i wyląduje na wyspie Tobago, gdzie proklamowana zostanie Nowa Kurlandia. Tam też znajdzie kobietę swojego życia. Ale, kiedy dowie się, że Rzeczpospolita jest w tarapatach, porzuci wszystko dla jej ratowania.