Wiara. Autobiografia recenzja

Nawet niezbyt wyrobiony czytelnik kojarzy postać Michała Witkowskiego, pisarza i celebryty, który swoją homoseksualność niesie przez życie jak sztandar. W jego powieściach świat krąży wokół ciot i bycia ciotą.
Od razu wytłumaczę, że jest to określenie którego w swoich powieściach używa sam autor, odcinając się grubą kreską od słowa gej które uważa za zbyt wydumane i nie przystające do naszej polskiej szarej rzeczywistości. Jest dumnym twórcą prozy pedalskiej (ponownie cytuję Michała Witkowskiego), niezwykle płodnym, wobec twórczości którego trudno przejść obojętnie. Albo się jak kocha i podziwia albo nienawidzi i miesza z błotem.

W moje domowej bibliotece mam kilka książek tego autora, których lektura zawsze wywoływała u mnie duże emocje. Od zachwytu po zniesmaczenie. Jedno jest pewne Michał Witkowski to pisarz zdolny, inteligentny, umiejący bawić się słowem i konwencją jednak w mojej ocenie zbyt monotematyczny jakby wziął sobie za cel oswajanie czytelników z tematyką homoseksualności, niezależnie od tego czy fabuła tego wymaga czy też nie.
Pisarz lubi robić wokół siebie szum, żyje dzięki skandalom i zgodnie z zasadą "nigdy na widowni - zawsze na scenie", która przyświecała mu już od najmłodszych lat.
Nie dziwi więc, iż postanowił popełnić autobiografię, która jak głoszą zapowiedzi będzie dziełem wielotomowym, bo Michał Witkowski, jak na prawdziwego narcyza przystało, lubi jak się o nim mówi. Nieważne co, byle mówiono.

"Wiara. Autobiografia" to opowieść o dzieciństwie i okresie młodzieńczym pisarza w jego rodzinnym Wrocławiu. To historia młodego człowieka od najmłodszych lat żyjącego w poczuciu, że stworzony jest to rzeczy wielkich i nie pasuje do ram szarego PRL-u w którym przyszło mu dorastać. Dla osób takich jak ja, którym również przyszło żyć w tamtej rzeczywistości, lektura tej książki była sentymentalną podróżą do przeszłości. Odnajdowałam w tej historii obrazy z mojego dzieciństwa, które mimo ciężkich czasów teraz wywołują już tylko uśmiech rozmarzenia na twarzy.
Michał Witkowski pisze o rodzicach, dziadkach, koleżankach z podwórka, szkole i jej absurdach oraz o powolnym odkrywaniu swojej homoseksualności.
Pisze dowcipnie, barwnie, i wydaje się że szczerze. Muszę przyznać, że czytało mi się tę książkę niezwykle przyjemnie i już nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po kolejny tom jego autobiografii.