Armagedon recenzja

Graham Masterton "Armagedon".

Przedostatnia część cyklu Manitou. I jak dla mnie najmniej ciekawa, mimo faktu, że czytało się dość szybko (przeczytałabym i w dwa dni, gdyby nie problemy...).

Harry, oj Harry. Znów musi stanąć do walki z największym i najgroźniejszym Szamanem Indian. Z tym, który powrócił. Misquamacus. Pomimo nadziei, że nie ma szans na jego odrodzenie... No cóż. Powrócił! Z impetem. 

W Stanach Zjednoczonych następuje epidemia ślepoty. Nagle ludzie tracą wzrok. Niespodziewanie. Lekarze rozkładają ręce, badania nie dają żadnych odpowiedzi, jak, skąd i dlaczego coś takiego spotyka tylu ludzi, w tym samego Prezydenta. 

Rodzina Amelii (Medium) tak ze traci wzrok. I właśnie dzięki nim, drogi Harrego i Amelii znów się krzyżują. To także dzięki siostrze Amelii, dowiadują się, z kim mają do czynienia. 

Oczywiście nie mogłoby być tak, że nie spotkamy tu Śpiewającej Skały. Znów daje Harremu wskazówki, pomaga mu, za co prawie traci swojego ducha. Ale wszystko kończy się dobrze.

Poznajemy tu nowych bohaterów. Wspólnie z Harrym i Amelią chcą uratować społeczeństwo. Kolejny już raz...

To nie jest tak, że znudziła mnie ta książka. Nie, co to, to nie. Po prostu liczyłam na większy efekt Wow. Tego nie dostałam. Historia z Zabójcami Oczu nie ujęła mnie tak do końca (zdecydowanie bardziej do gustu przypadły mi Strigoi 😉). Choć przyjemnie było wrócić do Misquamacusa. Każde kolejne starcie z nim sprawia, że mam wrażenie, że on też już ma dość swojej całej zemsty... Ale może to tylko takie wrażenie, przed ostatecznym starciem.