Chata na krańcu świata recenzja

Z dala od cywilizacji i współczesnych trosk Andrew i Eric wraz ze swoją córeczką Wen spędzają wakacje w urokliwej chatce nad jeziorem. Tajemnicza postać o imieniu Leonard przychodzi znikąd , dołącza do chwilowo samotnej, łapiącej pasikoniki dziewczynki i zdobywa jej zaufanie. Jednak mężczyzna nie jest sam. Wkrótce dołączają do niego jeszcze 3 osoby, wyposażone w przerażającą broń. Życie kochającej rodziny zamienia się w koszmar, z którego nie każdy wyjdzie żywy.

Stajesz przed wyborem – możesz ocalić całą ludzką populację. 7 miliardów istnień może pozostać przy życiu dzięki Tobie. Ale jest jeden warunek. Musisz poświęcić kogoś, kogo kochasz. Co wybierasz? Wprowadzenie do powieści tzw. dylematu wagonika jest w zasadzie gwarantem sukcesu, pod warunkiem, że umiejętnie dostosuje się ten eksperyment do fabuły książki. Można też całkowicie zaprzepaścić potencjał pozycji wprowadzając element, który uczyni ją karykaturalną. Tak niestety było w przypadku „Chaty na krańcu świata”. Do setnej strony książka szczerze mnie interesowała, potem pojawił się wątek apokaliptyczny i wszystkie pozytywne odczucia zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. Myślę, że gdyby autor skupił się jedynie na sadystycznej grze pomiędzy bohaterami, pomijając surrealny koniec świata to ta książka mogłaby stać się jednym z lepszych slasherów, jakie do tej pory powstały. Zamiast hitu wyszło pomieszanie z poplątaniem, które budzi skrajnie mieszane uczucia.

„Chata na krańcu świata” to miszmasz gatunkowy przez co trudno ją w zasadzie gdziekolwiek zakwalifikować. Znajdziemy tutaj zarówno elementy właściwe dla thrillera, literatury grozy, jak i obyczaju. Jednak gdybym miała podsumować, czym jest ta książka, nie odwołując się do gatunku, a do jednego słowa to powiedziałabym – niewypał. Pomysł autora był świetny, ale do czasu. Odosobnione miejsce, obcy ludzie wyposażeni w brutalne, śmiercionośne narzędzia i skazana na piekło, niewinna rodzina. Owszem, brzmi strasznie. Jednak w momencie, gdy owi przybysze zaczynają snuć apokaliptyczne wizje o końcu świata i absurdalnym sposobie zapobiegnięcia temu wydarzeniu, znika klimat, a pojawia się absurd, który graniczy ze śmiesznością.

Paul Tremblay pokusił się o pomieszanie kilku składników, które w ostatecznym rozrachunku nie stworzyły spójnej całości. Udoskonalanie tego, co już jest dobre czasem spotyka się ze skutkiem odwrotnym do zamierzonego i „chata na krańcu świata” jest tego najlepszym świadectwem.