Anielski puch recenzja

Marika Krajniewska "Anielski Puch".

Historia trzech kobiet, związanych więzami krwi. Zofia, najstarsza z rodu, uciekająca przed miłością kobieta, która nie potrafi zaakceptować faktu, że została sama, najpierw z przypadku, później z wyboru. Poświęciła własne życie na wychowanie córki Anny. Miała z nią dziwną relację, szorstką i zdystansowaną. Wszystko dlatego, że bała się stracić kolejną bliską osobę. Jej życie na starość się zmienia, przeszłość daje o sobie znać, a do Zofii wracają wspomnienia.

Anna, kiedyś szczęśliwa mężatka, teraz zraniona kobieta, twardo stąpająca po ziemi, z własnym celem i marzeniem, ale także i słabym zdrowiem fizycznym, gdzie praca skutkuje tym, iż wymarzony zawód musi ulec zmianie. Wychowuje córkę Natalię. Z nią ma niezwykłą więź, taką, której można pozazdrościć. Anna boi się zaufać, nie szuka miłości. A jednak ta przychodzi nieproszona i zmienia życie kobiety nie do poznania. Oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa.

Natalia, wesoła siedemnastolatka, pełna marzeń, celów i radości z życia. Pnie się do góry po ścieżce marzeń związanych ze śpiewem. Pomimo porażek, nie poddaje się. Jest wdzięczna mamie za ciepło, za miłość, którą dostaje każdego dnia, dlatego też nie odczuwa tak bardzo braku ojca. Ale i ona zostaje zraniona. Pierwsza miłość, skrzywdzona, ale owocna. Dzięki wsparciu najbliższych jest gotowa ponieść odpowiedzialność za swoje czyny i tym samym rozpocząć całkiem nowy etap w swoim młodym, aczkolwiek doświadczonym życiu.

Wszystkie kobiety łączy coś jeszcze. Coś więcej niż pokrewieństwo. Wszystkie 6 grudnia, rok w rok, piszą list do Świętego Mikołaja. Właściwie, piszą jedno jedyne słowo. Miłość. I czekają na śnieg, anielski puch. To właśnie wtedy spełniają się marzenia. Dzieje się cud, gdy spadnie anielski puch.

Ciepła, wciągająca i dość krótka historia, idealna na zimny wieczór spędzony pod kocem z gorącym kubkiem herbaty lub czekolady. Historia życiowa, do pewnego stopnia realna. A przynajmniej dająca nadzieję, że każdy, ale to naprawdę każdy, zasluguje na miłość. I ta miłość sama przyjdzie, w odpowiednim czasie, nie patrząc na wiek czy rzeczy materialne. Po prostu przyjdzie i rozgości się w życiu, sercu i w myślach. Czytało się bardzo przyjemnie i szybko. Wciągnęło mnie życie bohaterek, czasem mnie rozśmieszały, czasem wzruszały, a czasem irytowały. Zaprawdę powiadam wam, nie czułam nudy.

Jako lekką lekturę na czas świąt i odreagowanie, jak najbardziej polecam 😉