Alibi na szczęście recenzja

Hania Lerska, to dwudziestosześcioletnia nauczycielka języka polskiego, która na co dzień pracuje w warszawskim liceum. Główną bohaterkę poznajemy u kresu wakacji, kiedy to samotnie spaceruje plażą Morza Bałtyckiego, próbując chłonąć resztki spokoju i wyciszenia bijące z tego miejsca.
Żal wyjeżdżać, opuszczać ukochane rejony, z którymi wiąże się wiele cudownych wspomnień. Jeszcze trudniej zostawić Panią Irenkę, dobrego ducha całej tej historii. To ona przynosi ukojenie, zawsze potrafi wesprzeć dobrym słowem i sprawić, aby całe zło tego świata zniknęło, choć na chwilę.
Czas jednak płynie nieubłaganie i pora wracać do stolicy, do pracy, do pustego domu i przytłaczającej rzeczywistości, której Hania od pewnego czasu musi stawiać czoła.
Niespełna dwa lata temu, ta młoda i ładna kobieta miała poukładane, wspaniałe życie, pełne miłości, czułości i ciepła bliskich osób. Jednak los potrafi płatać figle, czasami bardzo okrutne…
* "W życiu jest tak, że człowiek nie docenia tego, co ma, tego, co wydaje mu się usługą w standardzie. Jeżeli coś mamy od zawsze, na zawsze, to nie myślimy, że właśnie spotyka nas coś pięknego. Całkiem inaczej reagujemy, gdy nam czegoś brakuje."
Ale życie potrafi być również niesłychanie przewrotne i kiedy dziewczynie wydaje się, że nic dobrego jej już nie spotka, nagle pojawia się ktoś, kto jak się już wkrótce okaże, będzie walczył o coś, na co Hania nie ma już sił.
W powieści odnajdziemy całą paletę emocji i uczuć, od radości po smutek, od miłości po ból i tęsknotę. To jedna z tych książek, przy których w jednej chwili można się wzruszyć, aby za moment głośno wybuchnąć śmiechem. Osobiście uwielbiam takie zestawienie.
* cytat z książki