A.B.C. recenzja

Seryjny morderca działa z reguły według swojego, określonego schematu. Wybiera potencjalne ofiary pod względem płci, zapachu, kolorów włosów, zawodu. W "A.B.C." zbrodniarz znalazł bardziej wyszukany modus operandi. Wybiera swoje ofiary według alfabetu - wybiera osobę z miasta A, której imię i nazwisko zaczyna się na A. Następnie wybiera miejscowość zaczynającą się na B i osobę, której imię i nazwisko zaczyna się od tej samej litery. Ponadto na miejscu zbrodni zawsze zostawia rozkład jazdy pociągów, który potocznie nazywany jest ABC.

Herkules Poirot, jeden z najbardziej sławnych detektywów trafia na kogoś, kto rzuca mu wyzwanie. Morderca podpisujący się A.B.C. zapowiada listownie miejsce morderstwa. Ich kolejność układa się alfabetycznie. Sytuacja staje się o tyle trudna, że zawsze znajdzie się ktoś podejrzany, ktoś, kto mógł mieć motyw. Poirot jest w trudnej sytuacji, zwłaszcza, że na początku mało kto traktował poważnie listy, które otrzymywał. Z biegiem czasu sprawa ta staje się głośna - trafia do gazet, interesuje się nią nawet Scotland Yard. Wszystkie wysiłki okazują się spływać na marne. Nie pomaga nawet zaangażowanie się inspektora Crome. Poirot nie poddaje się, działa w ciszy i jakby na uboczu. Tworzy portret psychologiczny mordercy, który w odpowiednim czasie pozwoli mu poznać tajemniczego mordercę.

Czytelnik jest zaintrygowany fabułą i jest ciekawy, na jakiej literce nastąpi rozwiązanie kryminału. Do tego morderca jest postacią tak zuchwałą, że przed popełnieniem morderstwa wysyła list, w którym informuje gdzie i kiedy dokona zbrodni to już robi wrażenie. Poirot przyjmuje rękawicę i wraz ze swoim wiernym przyjacielem Hastingsem postanawia rzucić kres zbrodniom. Jest tu wszystko czego potrzeba w dobrej powieści detektywistycznej. Książka trzyma w napięciu do ostatniej kartki.