500 000 Opowieści o miłości recenzja

Nietrudno się domyślić, że jest to historia z miłością w roli głównej. Ale po kolei. Młoda nauczycielka z Wyspy Łososia - Andrea Rolnik ma na głowie cały dom: babcię, która pomaga jak może, tyle, że już nie może; siostry bliźniaczki, które muszą dużo jeść, by mogły rosnąć; w końcu ma też matkę owładniętą depresją po tym, jak mąż jako żołnierz dezerter został zastrzelony i z tego tytułu nie przysługuje żonie renta wojenna. Tak więc Andrea dwoi się i troi, by zaspokoić potrzeby wszystkich domowników. Któż jednak zadba o nią?

Pewnego słonecznego dnia Andrea wieszała pranie, gdy nagle zerwał się wiatr i porwał jej najnowszy (liczący 1,5 roku) stanik. Podążając za nim trafia na młodego mężczyznę - Maurycego Września. Od czynu do czynu zaczynają się całować (wszędzie) i wkrótce dochodzi do najpiękniejszej chwili w życiu młodej nauczycielki. Niestety chwile radości trwają krótko, bowiem kochanek prosi Andreę o dyskrecję i znika. Od tej chwili kobieta nie potrafi skupić się na niczym. Nieustanna myśl o ukochanym zmusza ją do zwierzenia się w pewnej audycji radiowej. Przypadkiem przysłuchuje się temu producent telewizyjny, który wpada na genialny pomysł: w ten sposób rozpoczyna się nowa era w dziejach wyspy i zaczyna panować moda na romantyzm kolektywny.

Nie każda historia musi się kończyć happy endem. A jeśli autorką tej historii jest Cuca Canals, to naprawdę można się spodziewać wszystkiego. Za to właśnie ją uwielbiam - jest nieprzewidywalna, styl pisania przypomina bajki dla dzieci, ale znajdujące się tam epitety, ostre sformułowania i bezpretensjonalny język sprawia, że człowiek na chwilę odrywa się od szarej rzeczywistości i z radością oddaje się przyjemności lektury.

Niestety muszę przyznać, ze jest to najsłabsza książka C. Canals. Przez połowę historii nie dzieje się właściwie nic oprócz wypisywania wpływu miłości i programów z Andreą na społeczeństwo. Dopiero na końcu akcja nieco się ożywia. Jednak sam sposób przedstawiania sytuacji pozostał u autorki na niezmienionym poziomie i dlatego oceniam tę książkę jako dobrą. Moja rada - jeśli chcecie poznać tę autorkę, sięgnijcie najpierw po wcześniejsze jej dzieła. A jeśli już je znacie i przypały wam do gustu, to przeczytajcie i tę historię. W końcu to tylko 135 stron :)