Vox recenzja

Jako okropna gaduła (M. i znajomi, którzy to czytają mogą potwierdzić) od początku byłam zaintrygowana tym, co znajdę w tej książce. Przyszedł więc magiczny czas „po sesji” i mogłam bez wyrzutów sumienia oddać się czytaniu.
„Vox”, bo o niej mowa, jest feministyczną dystopią o świecie rządzonym przez mężczyzn. Kobiety mogą powiedzieć tylko 100 słów dziennie. Mają na nadgarstkach specjalne liczniki, które liczą każde słowo, które zostało przez nie wypowiedziane. O północy licznik się zeruje, więc każda kobieta musi odpowiednio ważyć swoje słowa, ponieważ gdy przekroczy granicę następuje wyładowanie elektryczne, które z każdym kolejnym słowem jest coraz to wyższe i wyższe... I już powinnam skończyć recenzję, ponieważ za wielokropkiem przekroczyłam limit 100 słów.
Zaciekawieni? Bo o ile początek naprawdę intryguje, tak końcówkę uznaję za zbyt schematyczną. Nie do końca mi coś w niej pasowało.
Główna bohaterka, neurolingwistka dr Jean McClellan, próbuje przybliżyć czytelnikowi abstrakcyjną sytuację, w której znalazły się kobiety. Nie zapałałam do niej szczególną sympatią. Wydawało mi się też, że w dość instrumentalny sposób traktuje swoją rodzinę. A jak wiadomo – gdy nie ma chemii miedzy czytelnikiem a głównym bohaterem, jego dalsze losy poznaje się bez większych wzruszeń. Nie zawsze potrafiłam zrozumieć motywy, które nią kierowały, jednak ze względu na to czym się zajmuje potrafiłam się niejako z nią utożsamić.
Powiem Wam, że przeraziła mnie ta wizja. Rzadko czytam dystopie, ponieważ ich klimat sprawia, że przez kilka kolejnych dni po przeczytaniu nadal czuję się niekomfortowo. Rozmowa, jako podstawa komunikacji międzyludzkiej została wypaczona. Prym wiedzie nowa religia, nowe władze i świat w którym tylko mężczyźni mogą używać głosu. Możliwość manipulacji społeczeństwem mnie przytłoczyła. Jest to smutny obraz, który jednak trafnie pokazuje, w jaki sposób ideologia może wpłynąć na społeczeństwo i jego sposób myślenia. I pomimo mankamentów jest to książka, która otwiera umysł na niektóre sytuacje. Przestrzega przed tym, co może się stać, gdy dobrzy ludzie w imię wygodnictwa czy świętego spokoju nie będą reagować na pojawiające się zło. Przesłanie książki najlepiej oddaje cytat Edmunda Burke’a „dla triumfu zła potrzeba jedynie, aby dobrzy ludzie nic nie robili”. Przy lekturze często towarzyszyła mi złość, której podstawą było ograniczenie czyjejkolwiek wolności.
Mimo kilki minusów polecam Wam przeczytanie tej książki, ponieważ pozwala na odszukanie swojej odpowiedzialności za teraźniejszość i przyszłość.