Życie Bez Korzeni

“Gdy podstawowe elementy życia – rodzina, miłość, zaufanie – są wciąż zmienne, a najbliżsi, którzy powinni dawać poczucie bezpieczeństwa, są nieobecni lub zawodzą, jak można zbudować siebie? Jak można znaleźć sens w świecie, który od najmłodszych lat nie oferował niczego stałego, niczego, co mogłoby dać poczucie pewności?”

“Widziałam, jak matka próbowała stawiać opór, ale było w tym coś beznadziejnego, jakby sama nie wierzyła, że ma jakiekolwiek szanse. Może gdzieś w głębi była już złamana? A może nauczyła się tego schematu wcześniej, tak jak ja uczyłam się teraz – że nie ma ucieczki, że trzeba przetrwać, dostosować się, dopasować do chaosu, bo on i tak cię pochłonie? Patrząc na nią, czułam złość, ale i litość. Pragnęłam, by wstała, wyszła, zabrała mnie i poszła w świat, ale jednocześnie rozumiałam, że w jej rzeczywistości to mogło wydawać się niemożliwe”

“Matka, żyjąc w chronicznym stresie i przemocy, mogła wytworzyć emocjonalne przywiązanie do oprawcy, ponieważ nasz umysł szuka bezpieczeństwa nawet tam, gdzie go nie ma. W neurobiologii zjawisko to jest częściowo związane z wyrzutem oksytocyny – hormonu przywiązania, który wzmacnia więzi, nawet w warunkach przemocy.”

“Dzieci potrafią czekać w sposób, który dla dorosłych wydaje się niezrozumiały...”

“Najbardziej surrealistyczne były chwile ,kiedy przyjeżdżali dziadkowie z Warszawy. Wtedy wszystko na moment się zmieniało. ”