Złote nietoperze

[Współpraca reklamowa] Prószyński i S-ka

„Złote nietoperze” to książka o przemijaniu i o dokonywaniu życiowych wyborów.

Bohaterowie debiutanckiej powieści Pani Grażyny Jaromin-Gałuszki to dwie kobiety, które znały tego samego mężczyznę. Matylda to osoba, która była przy jego śmierci. Można powiedzieć, że czekała na ten dzień, by w końcu móc odpocząć po wyczerpującej opiece nad Mateuszem. Drugą kobietą jest Lora, która opuściła go przed laty. Los tych dwóch kobiet splata się po śmierci mężczyzny w domu na Wzgórzach. Kobiety były różne pod każdym względem. Ich charaktery wzajemnie się ścierały, ale pomimo to potrafiły odnaleźć wspólny język, a nawet zaprzyjaźnić się. Matylda, to prosta kobieta ze wsi, która kocha swoje miejsce zamieszkania. Lora z kolei to pani, która lubi dobrze wyglądać i ma wiele energii w sobie. Wiele je dzieli, ale również wiele łączy. Każda z nich oprócz faktu, że kochała tego samego mężczyznę, miała swoje demony z dzieciństwa. Jakie? Przekonajcie się sami.

Muszę przyznać, że książka na początku mnie nudziła. Opis pogrzebu Matusza i problemy z niesforną gęsią były dla mnie prawie nie do przebrnięcia. Jednak później, gdy dwie kobiety spotkały się i gdy na światło dzienne wychodziła przeszłość Mateusza czytało mi się naprawdę dobrze. Autorka nie od razu przedstawiła nam życie zmarłego, ale stopniowo. Dzięki czemu książkę czyta się z zapartym tchem i z coraz większym zainteresowaniem. Zwłaszcza...

“Złote nietoperze” to historia dwóch kobiet, które kochały jednego mężczyznę. Chociaż moim zdaniem Matylda bardziej kochała Wzgórze na którym mieszkali niż Mateusza. Ale na swój sposób dążyła go uczuciem. Matylda i Lora zostają oszukane przez mężczyznę, chociaż żadna z nich nie sądziła co takiego ukrywał. A za uszami miał bardzo dużo.

Gdy zobaczyłam ten tytuł i przeczytałam opis bardzo chciałam przeczytać tę książkę. A po jej skończeniu nie wiedziałam co mam o niej myśleć. Myślałam, że bardziej mnie wciągnie, a wyszło tak średnio.

Przede wszystkim za mało jej dialogów, a za dużo opisów. I chyba właśnie przez to troszkę mi się dłużyło czytanie. Chociaż nie ukrywam, że czasami rozmowa między Lorą, a Matyldą rozśmieszały mnie.

Natomiast bardzo podobał mi się wątek samego Mateusza. Od początku wiedziałam, że coś ukrywał. Ale to co odkryły o nim kobiety, mocno mnie zaskoczył, ani razu o tym nie pomyślałam.

No i postacie Matyldy i Lory. Tak bardzo różne, a jednak podobne. Obie były naiwne, chociaż każda na inny sposób. Z zaciekawieniem patrzyłam jak zmienia się ich wzajemna relacja.

I tak sobie myślę o tej książce i myślę. Pomysł na fabułę mi się podał, wiec po prostu nie podszedł mi styl autorki. 🤷🏻‍♀️

Może kiedyś sięgnę po inną książkę autorki i przekonam się czy tylko ta książka średnio mi podeszła czy po prostu twórczość autorki nie do końca jest dla mnie.