Zguba

Nastoletnia Marianna musiała pożegnać wyjeżdżających do Anglii rodziców, oddać ukochanego psa i wraz z młodszym bratem zamieszkać u babci, z którą nie czuje żadnej więzi. Straciła poczucie bezpieczeństwa, głos, w końcu postanowiła zniknąć.

Hanka, matka Marianny, za morzem, oderwana od codziennej krzątaniny i trosk tęskni za dziećmi, ale jednocześnie cieszy się ze swobody i braku odpowiedzialności za nie. Z dala od domu gubi poczucie celu i miłość do męża.

Alicję, babcię Marianny, teściową Hanki, przeraża emerytalna bezczynność, bezmiar czasu wypełnionego samotnością, społeczna bezużyteczność. Praca zawsze stanowiła sens jej życia, a maska chłodnego profesjonalizmu na stałe przyrosła do jej twarzy. Porzucona, rozczarowana małżeństwem, samotnie wychowała syna, który tak naprawdę nigdy nie dorósł. Tłumiąc uczucia i emocje pozwalała sobie jedynie na niezobowiązujące miłostki. Nie zna i nie rozumie swoich wnuków, ale wobec wiszącego nad jedynakiem widma bankructwa, nie potrafi odmówić pomocy.

„Zguba”, literacki debiut Natalii Szostak, to rozpisana na trzy kobiece głosy międzypokoleniowa opowieść o tym, jak w ferworze zmagań z codziennością łatwo zawieruszyć własne marzenia, priorytety, siebie. To przejmujący obraz rozpadu rodziny, dorastania naznaczonego emigracją zarobkową rodziców. Historia zdziwienia, które towarzyszy odkryciu, że choć wydawało nam się, że mamy nad życiem pełną kontrolę, nie wiadomo jak i kiedy znaleźliśmy się w miejscu, w którym...

„Byłoby miło, gdyby słowa umiały określić wszystko, opowiedzieć to, co się czuje, ale tak nie jest, słowa są kalekie, połamane, walą między oczy albo zatrzymują się w pół drogi. Czasem łatwiej jest nic nie mówić (…)”.

Życie.. Jego cienie i blaski.
Rodzina. Rodzice i ich dzieci.
Stabilizacja.
Kontrola.
Brak kontroli.
Niezmienny rytm niedoskonałej codzienności.
I nagle niespodziewany podmuch wiatru, który sprawia, że względnie uporządkowana rzeczywistość rozpada się na kawałki. A one rozpryskują się po tak wielkiej powierzchni, że nie sposób ich odnaleźć i posklejać w przypominającą formę „sprzed”. Choć są plany, marzenia.. są też niespełnione obietnice, niedotrzymane słowa.. Rozczarowanie, gniew, frustracja, żal. Myśli, słowa i uczucia oraz rzeczowe argumenty i te wyssane z palca idee.. Każdy tu potrzebuje odpowiedzi, a przynajmniej wskazówek. Dla każdego ten „koniec świata” jest inny i jest tylko jednym z wielu takich „końców”, bo znienacka przychodzi kolejny.. I każdy następny zostawia rysę na duszy, ukłucie w sercu, niezmywalne wspomnienie odtwarzane w pamięci i wywołujące lawinę myśli i słów, czasami tych niewypowiedzianych. Łatwo w tym wszystkim zgubić siebie i kogoś „ z kompletu”.. z łatwością posiać wrażliwość, poczucie własnej wartości, wiarę w sens. Trudno odnaleźć nadzieję na lepsze.. nowe, stare, inne. A przecież życie toczy się dalej.

„Zguba” to plastyczna, wielowarstwowa historia o relacjach i stracie. To książka o tr...