Zew kruka

Drugi tom cyklu Eda Mcdonalda wykazuje początkowo spore podobieństwo do pierwszego, co dla niektórych czytelników będzie zaletą a dla innych wadą. Jak poprzednio w tej książce także nie ma żadnych wstępów ani początkowych odwołań do przeszłości. Akcja rozpoczyna się kilkutrupową zasadzką już w pierwszym rozdziale, przenosząc czytelników o kilka lat w przyszłość licząc od kończącego "Czarnoskrzydłego" starcia lokalnych prawie bóstw zwanych Bezimiennymi z Królami Głębi (miejscowy odpowiednika Saurona). Starzejący się nieco Ryhalt Galharrow pozostaje głównym bohaterem i dowódcą Czarnoskrzydłych, obciążonym (obok dalszej służby Bezimiennemu zwanemu Wronią Stopą) brzemieniem borykania się z kultem Jasnej Pani (oczywiście nie mam teraz pojęcia jak będzie się ona nazywała w polskim tłumaczeniu), która może być duchem byłej miłości jego życia, lady Ezabeth. Autor szybko dokłada Ryhaltowi kolejne problemy do rozwiązania (włamania do boskiej krypty, ataki Królów Głębi, ratowanie świata przed zagładą), lecz pomimo tego fabuła momentami grzęźnie na mieliznach rozterek miłosnych, politycznych problemów zarządzania miastem czy opieki nad cudzymi dziećmi, co początkowo złożyłem na karb starzenia się głównego bohatera. Chwilami wydaje się jednak, że to autor nie radzi sobie najlepiej ze zmiękczaniem charakteru Ryhalta, który zaczął działać bezmyślnie i niekonsekwentnie i coraz mniej przypomina twardziela z pierwszego tomu.

Rozdziały wypełnione akcją są wymieszane z następującymi za...