W pracy tej konfrontuję dwa fakty dotyczące twórczości Henryka Elzenberga. Pierwszym faktem jest to, że twórczość ta ma charakter filozoficzny, w co nie wątpił ani on, ani jego interpretatorzy. Drugi fakt natomiast, to centralna pozycja, jaką w tej twórczości zajmuje zagadnienie zbawienia. Wnioskiem, jaki wysuwam z tej konfrontacji, jest, że między tą filozofią a zbawieniem zachodzi istotna więź. Moim celem jest tu przede wszystkim wykazanie, że więź ta polega na tym, iż filozofia jest drogą do czy warunkiem zbawienia. Rozumiem to w ten sposób, że zbawienie, tak jak je pojmuje Elzenberg, jest możliwe do osiągnięcia na gruncie filozofii, tj. bez konieczności wkraczania na teren religii w tradycyjnym tego słowa znaczeniu.