Opinia na temat książki Zaproś mnie na pumpkin latte

Bardzo przyjemny drobiażdżek o niczym. Niespecjalnie oryginalny, nie trzyma w napięciu, wiadomo jak się skończy. Pochłonęłam go w dwa wieczory, taki sobie debiucik blebleble, tralala. Jeśli nawet nic mnie nie zachwycało, to i nic nie irytowało. Nawet nadmiar społecznie ważnych wątków.
Było właściwie całkiem miło i smacznie. Z aromatyczną kawką, dyniowymi wypiekami i dekoracjami, korporacją, obrzydliwym szefem, jogą, baristą, kotem, myszami, miłością od prawie pierwszego wejrzenia oraz dobrem, które triumfuje i złem, które zostaje ukarane. I z finałowym, lukrowanym happy endem, takim nie do uwierzenia. Niewątpliwym plusem powieści są wiadomości o parzeniu kawy, choć dla mnie mogłoby być ich dużo więcej.
Chciałoby się po takiej lekturze napisać, że to książkowa strata czasu, że do szybkiego przeczytania i jeszcze szybszego zapomnienia, ale nic z tego. Skończyłam z nią miesiąc temu i o dziwo doskonale pamiętam i bohaterów, i ich perypetie. Wymyślna kawa kojarzy mi się do dziś z Gregiem - baristą, a espresso z szybkim zerwaniem znajomości. Czekam na sezon pumpkin latte, a jesienią pojadę na farmę dyń. Widać mój umysł czytelnika, który rzekomo nie lubi prostych obyczajówek, domaga się od czasu do czasu takiej literatury. Albo to bardzo dobra książka w swojej kategorii.