Zapach kwiatów kawy

Pierwsza powieść Pani Any Veloso dla mnie okazała się ostatnią, ale tak jak wszystkie poprzednie książki autorki dostarczyła mi niemało wzruszeń.

Brazylia u schyłku XIX wieku. Niepokoje społeczne i dążenie do zniesienia niewolnictwa. Trudne czasy szczególnie dla plantatorów, którzy wykorzystują niewolników do pracy na swoich fazendach. Na kanwie takich wydarzeń poznajemy rodzinę da Silva - plantatorów kawy zamieszkujących jedną z posiadłości w dolinie Paraiba o wdzięcznej nazwie Boavista. Eduardo - ojciec rodziny zarządza majątkiem, jego żona dona Alma - kobieta słabego zdrowia korzysta z wygodnego i dostatniego życia oraz dorosłe już dzieci - Pedro przebywający w Rio de Janeiro i Vitoria, na której tak naprawdę spoczywa zarządzanie domem. To właśnie Vita, jak mówią o niej przyjaciele, jest tą przedsiębiorczą i zaradną osobą, która wyrasta na prawdziwą kobietę sukcesu. Ona w trudnych czasach utrzymuje rodzinę, ona dba o to, aby bliskim niczego nie brakowało. I choć ma dobrą rękę do interesów jej życie uczuciowe dalekie jest od ideału. Vitoria poślubia Leona Castro - mężczyznę swojego życia, który paradoksalnie staje się dla niej obcym człowiekiem. Ich znajomość, potem małżeństwo, od początku obfituje w liczne nieporozumienia, które stają się przyczyną konfliktów, z drugiej strony łączy ich ogromna pasja i namiętność. Oboje nie potrafią bez siebie żyć, pod maską obojętności, chłodu, chwilami nawet nienawiści, skrywają prawdziwe gorące uczucia.

Jak potoczy si...

Mam dosyć mieszane uczucia, do tej powieści. Z jednej strony cały opis, klimat Brazylii, nawet zapach, który spowijał tytułową plantację kawy były tak wyraziste i niesamowite, że te 600 stron, pochłonęłam z ogromną prędkością. I to jest ogromy plus książki. Ale z drugiej strony bohaterowie, a w szczególności - główna bohaterka, są tak niezdecydowani, tak bujający w obłokach i tak wkurzający momentami, że czasami miałam tej książki dość. Główni bohaterzy - Vitoria i Leon, to para nietuzinkowa, zanim pojęli, że żyć bez siebie nie mogą, minęło 600 stron...

Wspaniała powieść, napisana lekkim, przyjemnym językiem. Barwne opisy, niezbyt skomplikowana fabuła. Idealna na jesienne wieczory. Polecam dla odprężenia :)