Zanim zostaliśmy nieznajomymi

Miłość, przetrwanie, rozstanie, przebaczenie - powieść, która na długo zagości w moim sercu. Historia, która wciągu od pierwszej do ostatniej strony. Grace i Matt dwoje młodych ludzi zakochują się w sobie, na studiach są dla siebie ogromnym wsparciem, bieg różnych zdarzeń rozdziela ich na 15 lat. Czy po tak długim rozstaniu potrafią jeszcze byś razem? Jak to się stało, że los tak z nich zadrwił? Wszystko kończy się jak w bajce ale życie tych dwojga nie było bajką, a zwłaszcza Grace. ,,-Kochanie przykro mi. Nie stać nas na to. Już od ponad roku nie odwiedzała rodziny.’’ ,,Przerażała mnie myśl o samotnych świętach w akademiku.” ,,Popołudnie spędziłam sama w pokoju, pijąc tanie wino i użalając się nad matką, a jeszcze bardziej nad sobą.’’ POLECAM.

Zanim zostaliśmy nieznajomymi mnie w pewien sposób urzekło. Zupełnie nie spodziewałam się czegoś tak ciepłego, miłego i sympatycznego. Historia dwójki ludzi, którzy spotykają się po piętnastu latach przerwy. Przerwy, do której doprowadziły okoliczności i pewna kobieta, która lubiła postawić na swoim. Minęli się, choć od początku przyszłość była im pisana. Przez naście lat żyli, cieszyli się mniej lub bardziej, próbowali sobie ułożyć życie na nowo. Nie do końca im się to udało, ale nie z ich winy, bo wbrew wszystkiemu pozostali wierni drodze jaką rozpoczęli po rozstaniu. Spotykają się przypadkiem, a kiedy odkrywają, że te lata rozłąki w pewien sposób nic nie znaczą, coś się wali/rodzi/dzieli/łączy. I choć żadne z nich nie ma na to wpływu, nie do końca potrafią poradzić sobie z nowym życiem, relacjami, otoczeniem. I w sumie nie wiadomo jak zakończyłaby się historia, gdyby nie pewna osóbka.
Historia słodka i co dla mnie było dziwne i zaskakujące, mimo sporego bagażu bólu i nieszczęścia, to optymistyczna historia. Nawet jeśli spojrzeć w przeszłość na lata, które spędzili oddzielnie. Nie ma w nich goryczy, złośliwości, nieprzyjemności ludzi, którzy zostali skrzywdzeni przez kogoś czy coś. Są normalni i zwykli, próbują żyć nie zapominając o przeszłości.
Obawiam się, że niejedna osoba może narzekać, że nuda, że nic się nie dzieje, że to jakiś bezsens, ale to jej problem. Bo i ile w zwykłej historii nie można odnaleźć bajki, to chyba wypada tylko czytać bajki.
Bardzo mi ...

Kilka miesięcy temu, szukając książek pasujących do wyzwania czytelniczego rzuconego mi przez kuzynkę, znalazłam na internecie powieść pani R.Carlino i wpisałam ją pod punktem: książka, która sprawiła, że płakałeś. Podeszłam do niej trochę sceptycznie, bo ten gatunek literatury jest dla mnie dosyć świeży, a już kilka razy zdarzyło mi się nadziać na coś kiepskiego. Tym razem było inaczej. Opinie innych czytelniczek, które wzruszały się przy tej powieści nie były przesadzone. Wzruszyłam się i ja. Ten tydzień cały był dla mnie bardzo emocjonalny, bo dwa dni temu skończyłam czytać "Po prostu bądź" M.Witkiewicz i też bardzo mocno przeżyłam tę książkę.
Nie potrafię powiedzieć, która z tych książek jest lepsza. Obie dostarczyły mi wielu silnych emocji i obie na długo pozostaną w mojej pamięci. W trakcie czytania jednej i drugiej miałam wrażenie jakby ktoś rozerwał moje serce na strzępy.
Widzę jeszcze inne wspólne elementy - obie powieści pokazują jak łatwo można nie zauważyć, że nasze największe szczęście jest na wyciągniecie ręki oraz to, że ludzie sami wprowadzają w swoje życie chaos i cierpienie tylko dlatego, że zamiast szczerze ze sobą rozmawiać podejmują ważne decyzje w oparciu o domysły.
Polecam gorąco obie pozycje.

Są ludzie którzy żyją muzyką. Są też tacy których poruszają zdjęcia. Na mnie od zawsze działają książki, są solą mojego życia.
‘Zanim zostaliśmy nieznajomymi’ to jedna z tych powieści, które zostaną w moim papierowym sercu na dłużej, wjechała ona wręcz autostradą, na pełnej prędkości.
Jestem zauroczona, zakochana, oczarowana i zawiedziona, że tak szybko skończyłam czytanie. Bo z Grace i Mattem najchętniej zostałabym na dłużej.

Powiem szczerze, że obawiałam się odrobinę czy w tej książce nie będzie jakiejś masy traum. Nie będzie braku szczęśliwego zakończenia, albo w ogóle, że któreś kopie na końcu w kalendarz.
Nic z tych rzeczy.
Pierwsza połowa to całkiem lekka lektura, przetykana tylko odrobiną problemów czy chwilami zastanowienia, ale ogólnie, zwykłe New Adult.

A potem wszystko się zmienia. Potem jest płacz, ścisk serca. Współczucie, wkurzenie, wzruszenie i uśmiech. I zaskoczenie. I znów wzruszenie. Prawdę mówiąc ostatnie 30 procent książki przepłakałam.

Pokochałam Grace i Matta. Ich nie da się nie kochać. Pokochałam ich prawdziwość i miłość do życia, ich czerpanie świata garściami. To jaką relację tworzyli, jak bardzo im na sobie zależało.
Oni są dla siebie. Tylko czasem jest tak, że mimo faktu, że są dla siebie stworzeni nie nadszedł jeszcze ich czas.
Zostali wystawieni na próbę, ogromną, niewyobrażalną, a los rzucał im kłody pod nogi. Ale po tym co było ich udziałem, po całym cierpieniu, wiem, że zrobią dla siebie wszys...