Zamczysko w Otranto

Przepiękna staroć, przepiękna opowieść, przy której mimo grozy, człowiek się uśmiecha. do tego, wbrew przeznaczeniu - wielce romantyczna. Czyż miłość od pierwszego wejrzenia nie jest romantyczna? Czyż błaganie wybranki swego serca (widzianej po raz pierwszy w zyciu) o pozwolenie na bycie jej rycerzem i ofiarowanie zycia na ołtarzu jej cnoty, nie jest romantyczne?
Cudna, cudna, cudna wspaniała powieść, której moja współczesna opinia nie jest po prostu, godna.

 Klasyczna groza wywołana nadprzyrodzonymi mocami, jak u Edgara Allana Poe. Wykwintny język wymieszany z okrucieństwem panów. Pierwotny strach czai się w czystych sercach kobiet i w nienaturalnych scenach dla ludzkich oczu. Horror, który nie wywołuje ataku paniki, a burzy stan bezpieczeństwa. Obrazy ożywają, a omamy krążą wokół zdenerwowania gospodarzy zamczyska. Fabuła pierwszej gotyckiej powieści rozlega się pośród ciemnych lochów i nieczystych zamiarów męża, który po utracie syna bez skrupułów orzeka, że nie był prawidłowym kandydatem dla Izabelli (miała wyjść za jego potomka). Postanawia więc przejąć niedoszłą małżonkę syna i odejść od wiernej małżonki, która niczego nieświadoma, nie wie, co dzieje się za jej plecami.

Prawdziwą zgrozą jest bolesny upadek rodu oraz niecne zamiary ludzi, którzy szepczą i potajemnie pragną posiąść cudze kobiety. Opowieść porywcza, jak romanse wywołane trzęsieniem ziemi. W duchu ,,Romea i Julii'' - miłość tragiczna i pełna skrytych namiętności decyduje o losie innych. Białorycerstwo i szlachetność dam na niespotykanym poziomie. Niedoceniana i zapomniana perełka, którą czyta się z wielkim kamieniem w sercu, choć jej burzliwe tony nieco zbyt wyszargane - nadal polecam, bo warto!