Opinia na temat książki Zabawka

Są takie książki, które intrygują jeszcze zanim znajdą się w naszych rękach. Są takie książki, które wciągają od samego początku.
Ale to nie wszystko...
Są takie książki, które z jednej strony wciągają od samego początku, ale jednocześnie chcielibyśmy, aby nigdy nie powstały.
Tak. By nie powstały.
By wydarzeń, którymi inspirował się autor do napisania tej historii najzwyczajniej w świecie nigdy nie było. By się nie zdarzyły.
Nie mogę powiedzieć, że to była przyjemność. Nie mogę powiedzieć, że czytało się dobrze. Nie mogę, bo choć faktycznie tak było, to jednak fakt, że za tymi słowami, za tymi milionami słów, kryje się ludzki dramat, zabrania mi tak mówić. Nie mogę.
Bo czy da się czytać z przyjemnością coś, co wydarzyło się w rzeczywistości? Najprawdziwszej rzeczywistości? Czegoś... strasznego. Przerażającego. Traumatycznego. Czegoś, czego nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Tego bólu, tego wstydu, tego poniżenia. Tego, co dorosły człowiek jest w stanie zrobić z psychiką drugiej osoby. Z psychiką dziecka. I tego, jaki ogrom zła drzemie w ludziach. Czasem słysząc takie rzeczy, zaklinamy rzeczywistość. Wytykamy błędy, by zaakceptować to, co się stało. Myślimy "ja postąpiłbym inaczej". Ale nie. Tu autor wychodzi nam naprzeciw: "Nikt z nas nie wie, jak zareagujemy na zło, póki nie staniemy nim twarzą w twarz".

Nie wiem, co napisać.
Więc pomilczmy wszyscy.
Zastanówmy się jak wielu ludzi pod płaszczem szczerości, życzliwości i pięknego uśmiechu, kamufluje brudną, plugawą duszę.
Pomilczmy razem z tymi, którzy milczeć musieli. Musieli, choć tak bardzo pragnęli się odezwać.
Pomilczmy więc razem.