Wyznania

Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się czytać książkę tak dobrą, tak wciągającą, tak błyskotliwą, której zakończenie psuje absolutnie wszystko, co było w niej najlepsze. Już sobie wymyślałam w głowie peany, jakie o niej napiszę na portalu, jak będę ją polecać każdemu, kto zapyta mnie o jakieś dobre thrillery, jak będę wychwalać konstrukcję bohaterów i sposób wykorzystania narracji polifonicznej, w której punkty widzenia każdego z bohaterów trochę się uzupełniają, a trochę sobie przeczą i tworzą tym samym niejednoznaczną moralnie historię o tym, skąd się bierze zło, jak jedna decyzja może wpłynąć na życie nie tylko nasze, ale także innych osób, jak nie istnieje coś takiego jak prawda, a obraz nas samych i ludzi wokół, który tworzymy sobie w głowie, nigdy nie będzie obiektywny, bo nasze postrzeganie świata i wydarzeń zawsze będzie wypadkową wielu znanych nam i nieznanych informacji i przeżyć. Niestety, ostatnie kilka stron wszystko to przekreśla, zmieniając Wyznania z thrilleru psychologicznego w zwykłą bajeczkę, w której wszystko jest ze sobą powiązanie, za wszystkim stoi jedna osoba, a bohaterowie tracą tą wieloznaczność. Czy jest to słaba książka? Raczej nie, nadal uważam, że w większości jest świetna, ale bez tego bardzo nudnego i sztampowego zamknięcia byłaby znacznie lepsza.

Kolejna z książek nabytych w trakcie Łódzkich Targach Książki prosto ze stoiska Tajfunów.
Poprosiłem o rzecz niezwykłą, stylową i niejednoznaczną. Dostałem „Wyznania” i przepadłem na kilka godzin, gdyż czytanie Kanae Minato – uprzedzam – oznacza niemożność oderwania się od lektury.
Nauczycielka, której czteroletnia córka zginęła w nieszczęśliwym wypadku, oznajmia uczniom swojej klasy, że porzuca szkołę. Zbyt wiele doświadczyła, aby móc rzetelnie wypełniać swoje obowiązki. Zawiniła, to fakt, nie dopilnowała swej córki, ale rozumie swój błąd, przyjmuje go ze wszelkimi tego konsekwencjami i mimo, że ogarnia ją rozpacz, zdecydowana jest pożegnać podopiecznych. I gdy lekcja się kończy, niemal na odchodnym stwierdza, że wie, iż Manami została zamordowana, jej mordercy siedzą w tej klasie, zaś ona, Yuko Moriguchi, właśnie na nich patrzy i zamierza się zemścić.
„Wyznania” to kilka rozdziałów, z których każdy przedstawia odmienną wersję tego samego zdarzenia. Ale nie tylko w tym tkwią smaczki i uroki – przez ukazanie przyczyn i dalszych losów bohaterów chwili, która zaważyła na życiu kilku osób, Minato zadaje pytania o konsekwencje naszych słów i czynów. To – co oczywiste – opowieść o zemście (w iście japońskim stylu), napiętnowaniu, niesprawiedliwości rozumianej nieco przewrotnie – jesteś winny, czeka cię kara, ale niekiedy bywa tak, że nie będzie ona adekwatna do popełnionego czynu. Czy można cię wtedy żałować? Czy odpowiedzialność może przyjąć postać miecza, który ...