Wyspa skarbów

Klasyk powieści przygodowej w wersji z piratami. Ciekawie się dziś czyta książkę, w obsadzie której nie występuje ani jedna kobieta. No cóż, ukryty skarb, tajemnicza mapa, zagadki, morska przygoda, piraci, czarna flaga, strzelanina, piętnastu chłopa na "Umrzyka Skrzyni", ho-aj-ho i butelka rumu. I jednonogi pirat z wrzeszczącą papugą na ramieniu, czyli Długi John Silver, bardziej charyzmatyczny niż którykolwiek z "dobrych" bohaterów.

Jestem zaskoczona, jak bardzo mi się spodobała. Chociaż może nie powinnam się dziwić, skoro tak bardzo lubię film Planeta skarbów. Właśnie ten (jakże niedoceniony) świetny film (którego scenariusz notabene napisany został przez panów odpowiedzialnych za scenariusz, do zrobionych rok później Piratów z Karaibów. Ewidentnie mają smykałkę do tego gatunku) sprawił, że sięgnęłam po pierwowzór. Bałam się jednak, że będzie podobna do innej wyspiarskiej książki, do "Przypadków Robinsona Crusoe", przez które nie udało mi się przebrnąć, gdy były moją szkolną lekturą. Męczyłam się z nią strasznie i w końcu mama musiała mi ją na głos doczytać do końca, bo nie byłam tego w stanie zrobić sama. Z tym większą radością czytałam "Wyspę skarbów", gdy okazało się, że ani trochę nie jest podobna do Robinsona i żałuję, że to "Wyspa" nie była lekturą obowiązkową.

Niesamowicie wciąga. Przyjemnie było odkryć, że poza brakiem podróży międzyplanetarnych, piratów kosmitów i kilkoma drobnymi zmianami, tak naprawdę książka i film Disneya są tak bardzo do siebie podobne. Bałam się, że film wyciągnął z książki tylko najlepsze kawałki i wprowadził dużo zmian i książka trochę mnie rozczaruje. Bardzo przyjemnie się zaskoczyłam.
Absolutnie fantastyczna przygoda, na pewno wrócę do niej nie raz. Świetnie się czyta. Polecam.

Książka, według kategorii, kierowana jest do młodszego odbiorcy. Po zapoznaniu się z treścią uważam, że jest ona dla każdego i gwarantuje bardzo dobrą zabawę. Jest satysfakcjonująca od A do Z. Nie ma dłużyzn, fabuła jest przemyślana, a bohaterowie wiarygodni. Na szczególną uwagę zasługuje John Silver. Jest to pirat pełną gęba, z sercem w odpowiednim miejscu. W powieści i przygodzie Jima można się zatracić. Piasek czuć pod palcami, a wieczorami ma się ochotę na coś mocniejszego, śpiewając przy tym o butelce rumu.

Tytuł uznany jest za klasykę literatury i absolutnie się temu nie dziwię. Żałuje jedynie, że nie zapoznałem się z nią za bajtla, na pewno doceniłbym jej treść jeszcze mocniej, a teraz odkrywałbym kolejne smaczki. Z cała pewnością wrócę do historii Stevensona, nie tylko pod postacią animacji. Ta historia i bohaterowie zwyczajnie na to zasługują.

Lubię wracać na "Wyspę Skarbów", a nowe wydanie jest bardzo estetyczne. Tłumaczenie też świetne.