Wyspa potępionych

Przed dwudziestu laty wszyscy złoczyńcy zostali wypędzeni z królestwa Auradonu na Wyspę Potępionych mroczne, ponure miejsce strzeżone polem energii, które uniemożliwia im ucieczkę. Pozbawieni swych magicznych mocy, żyją teraz w odosobnieniu, zapomniani przez resztę świata. Jednak w Zakazanej Twierdzy ukryte jest Smocze Oko klucz do prawdziwego mroku i jedyna nadzieja złoczyńców na ucieczkę. Tylko najsprytniejszy, najbardziej nikczemny i najniegodziwszy łotr zdoła je znaleźć Któż to będzie? Podczas wyprawy po Smocze Oko potomkowie czarnych charakterów udowodnią, że łotrowskie pochodzenie o niczym nie przesądza, a bycie dobrym wcale nie jest takie złe.
Tyle dowiadujemy się z okładki.

Prześmieszna i urocza książka o czarnych charakterach znanych z klasyki Disneya.
Bohaterowie to nastolatkowie, którzy wychowywani bez życzliwości i ciepła drugiego człowieka dają radę, a nawet łamią niejednokrotnie narzucone im konwenanse.
Powieść dla każdego młodego czytelnika, który lubi takie właśnie nieskomplikowane opowieści z humorem i fantastycznym tłem.
Dodatkowo zapowiadana jest premiera filmu opartego na ciągu dalszym tej opowieści.
Czyta się rewelacyjnie, czcionka udogadnia to bardzo, nie męczy oczu, ale i nie jest za duża.
Polecam jak najbardziej.
Premiera 26 sierpnia 2015 roku.
Dziękuję Wydawnictwu Egmont za udostępnienie mi tej pozycji.

Właściwie to zaciekawiłam się książką po obejrzeniu filmu "Następcy". Pomysł wydawał się dość fajny i taki hmm nie do końca przerobiony przez literaturę. A skoro film w połowie nie oddaje fabuły książek, postanowiłam przeczytać Wyspę Potępionych - wstęp do filmu. Przyznam szczerze, że liczyłam na coś więcej. Nie wiem... więcej emocji, zawiłości i powiedzmy szczerze... ZŁA. Spodziewałam się więcej niegodziwości w postaciach. Czytając książkę ma się wrażenie, że Wyspa Potępionych to jakaś zła dzielnica (chociaż i w takich dzielnicach dzieją się gorsze rzeczy niż na Wyspie). Może się czepiam, ale byłam zawiedziona. Zastanowił mnie tylko jeden istotny szczegół, że dzieci złych postaci wychowane wśród najgorszych tęsknią za dobrem. To jest całkowicie do przyjęcia tylko i wyłącznie wtedy, gdy one zaznałyby dobra. Przynajmniej ja tak uważam. Bo jak inaczej mogłyby ocenić czym jest tak naprawdę dobro? Czasami miałam wrażenie, że autorka trochę się pogubiła w ich charakterach, albo to ja się zgubiłam, bo czasami nie rozumiałam ich zachowania. Może jestem za stara na takie opowieści?
Książka jest dobra, ale bez żadnej rewelacji ani tzw. efektu "WOW". Może dla osób młodszych książka będzie idealna.

Świetna książka, która pobudza wyobraźnię i zachwyca. Bo co by było gdyby złoczyńcy mieli dzieci? Tego się przekonacie czytając tę książkę!