Wybrańcy

Ile człowiek może wytrzymać? Jak mocna jest psychika dziecka? Czy dzieciństwo spędzone w różnych zakładach i więzieniach dla tych gorszych pozwoli po wojnie normalnie żyć? Otwierałam szeroko oczy, bo ciężko uwierzyć, że człowiek człowiekowi może zgotować taki los. A przecież są to ogólnie znane już fakty... Przeraźliwy smutek, który mnie wiele razy ogarniał będzie wracał wraz ze wspomnieniami z kart tej książki.

 Wybrańców traktuje się szczególnie. Jeśli weźmiemy pod uwagę okoliczności, należny dodać, ze szczególnym okrucieństwem. 
 W tej publikacji Steve Sem-Sandberg skupia się tylko na pewnej grupie dzieci, tych upośledzonych, które niejako z góry mają nadany status "skazanych do odstrzału". A skoro i tak są już odpowiednio zaklasyfikowane to nic nie stoi na przeszkodzie, by na nich eksperymentować. Cokolwiek się im zaaplikuje, jakimkolwiek badaniom nie podda, nie będzie mieć to znaczenia. Te dzieci w chwili dotarcia do szpitala w Spiegelgrundzie dostały juz swoją etykietę "do stracenia" i nic tego nie mogło zmienić. Władzom III Rzeszy przyświecała pewna myśl: by dbać o czystość rasy, a wszystko to co zatrute, skażone należało unicestwić by wyplenić z genów na przyszłość.
 
 Nie należę do tego rodzaju ludzi, którzy pielęgnują w sobie jakieś sadystyczne skłonności i oddają się choćby uciesze patrzenia na krzywdę innych. Zatem pytanie: czym jest dla mnie czytanie o tych wszystkich okrucieństwach? Na pewno nie mogę tego nazwać fascynacją. Pamiętam, że od zawsze historia wojny była obecna w moim życiu, tak samo jak dziadkowie, którzy ją przeżyli sami będąc wtedy dziećmi. Wyrosłam na opowieściach, które snute były przy okazji, do których wracali starsi patrząc na swoje dzieci z myślą, by ich nigdy nic podobnego nie spotkało. Oglądałam dużo filmów dokumentalnych odnośnie tego okresu, jeszcze gdy byłam w podstawówce. I tak jak wtedy, tak po latach nigdy nie zrozumiem, jak...