Wszystkie marzenia świata

Wszystkie marzenia świata czyli część druga Białej Wilczycy.
Było bardzo podobnie. Pod względem zaangażowania i zainteresowania. Jak zaczęłam to nie mogłam skończyć. Trudno nie powrócić do lubianych bohaterów, do ich późniejszych losów, do tego im zgotuje los i co ważne, co sami sobie zgotują.
Bardzo ogólnie, dla mnie zdecydowanie bardziej emocjonalna część. Mocniej mną potelepała, mocniej wzruszyła, bardziej przeraziła. Opis Berlina pod panowaniem Rosjan przerażający, niemal niemożliwy. Choć wiadomo jak było… To mocny fragment tej historii. Mocny i potężny, bo Berlin jest miejscem spotkań i starych i nowych bohaterów.
Nowych postaci jest wiele. A właściwie nie całkiem nowych, bo to dorastające dzieciaki z Białej Wilczycy. Zbyt szybko dojrzałe, aby pogodzić wiedzę z doświadczeniami, z mądrością życiową i własnymi oczekiwaniami. Szaleńczo podążający za swoimi marzeniami, wbrew innym, może i niekiedy wbrew sobie. Niekiedy walczący o swoje rękami i nogami. Często wbrew zdrowemu rozsądkowi.
Miłość ta spełniona. Cyryl i Clarissa. Czy ktoś jeszcze oprócz nich?
Miłość niespełniona. Natasza, Lynn, która zniknęła z kart powieści niemal jakby jej nigdy nie było.
Co z głównymi bohaterami? Jak można było podejrzewać w moim przypadku – nie wiem. Oczywiście, że książka kończy się wielkim radosnym HEA, na tyle radosnym, na ile mogło być w przypadku ludzi tak doświadczonych historią, okrucieństwem, zwątpieniem i rozdzieleniem. Ludzi, którzy mijali się w swoich potrzeb...

Zdecydowanie lepsza od pierwszej części. Poruszająca i dająca nadzieje dla bohaterów. Wzruszająca, pokazująca, że dla uczuć nie ma barier.

Świetna ksiązka ale jak już pisałam w komentarzu do pierwszej części całkowicie inna niż Jeździec Miedziany.