Wspomnienia

Piękny świat pięknych ludzi dwudziestolecia międzywojennego widziany oczami Moniki Żeromskiej, córki uwielbianego wówczas pisarza polskiego Stefana Żeromskiego. Monika jest cudowną osobą, mającą w sobie radość i fascynację światem, ludźmi, pięknem. I tę radość i fascynację przekazuje nam wspominając swoje dzieciństwo i młodość. Wspomnienia aż kipią od śliczności, delikatności, subtelności. A jednak nie nudzą czy odrzucają, ale uwodzą.

Autorka zaprasza nas do domu rodzinnego (a w zasadzie do domów rodzinnych, bo tę funkcję pełniło wiele miejsc), pełnego ciepła, miłości, wyrozumiałości. Pozwala spojrzeć na miłość swoich rodziców, na swoje miejsce w tej miłości. W zasadzie osnową całych „Wspomnień” jest ogromna miłość, tkliwość i szacunek dla matki i ojca, ich związku i wszystkiego, co z nimi się wiązało.

W opowieści tej pojawiają się ciągle artystyczne i polityczne nazwiska międzywojennej Polski. W nierealnych, dla naszej codzienności, sytuacjach. Bo ludzie z tych sfer przeważnie odpoczywali (w Zakopanem, w Gdyni, na Helu), podróżowali (Rzym, Paryż, Londyn, Włochy, Szwajcaria, Islandia, Norwegia, Dania), spotykali się, rozmawiali, dokształcali (w sztuce, tańcu i językach). W zasadzie: bezproblemowo. Bo jeśli był problem, wystarczyło zwrócić się z prośbą do księcia X, generała Y czy mecenasa Z – i po problemie.

W ten świat pełen Haneczek, Marysieniek i Jadwiś, muzeów, wykwintnych toalet i kawiarń powoli zaczęło się wkradać poczucie zagrożenia rozw...

Wspomnienia” Moniki Żeromskiej to zapis beztroskiego, szczęśliwego dzieciństwa i młodości autorki. Życia wypełnionego po brzegi wrażeniami z niezliczonych wręcz podróży po całej Europie, których ze względu na przynależność do najbogatszej warstwy społecznej nie ograniczały dobra materialne. Dwudziestolecie międzywojenne, najznamienitsze postaci świata kultury, sztuki, polityki - wśród takich ludzi dorasta Monika Żeromska.
Książka niesamowicie wciągająca, a sugestywny sposób pisania sprawia, że w trakcie czytania obrazy przesuwają się jak film przed oczami czytelnika. Według mnie to największa wartość tych wspomnień.
Nieco nużące były (niezwykle drobiazgowe) opisy podróży z niektórych miast. Być może jeśli się je zna, wtedy potrafią zainteresować. Niemniej przymierzam się do kolejnych wspomnień opisujących dalsze lata życia autorki.