Własnymi ciałami mierzymy tę ziemię

„Ruszaj żyć, Siostrzyczko. I ja też to zrobię. Ruszaj bez wahania za tym, czego dla siebie pragniesz, nie wątp w siebie. Niech nikt, żadna siła cię w tym nie powstrzyma. Za tę wolność nasi rodzice oddali swoje ciała na ścieżkach pośród gór”.

Debiutancka powieść Tybetanki Tsering Yangzom Lama jest sagą o ludzie, który z początkiem lat 60-tych ubiegłego wieku został zmuszony do ucieczki przed chińską okupacją. Na plan pierwszy wysuwają się siostry Tenkji, Lhamo i jej córka Dolma oraz kochanek Lhamo, Samphel. To z ich perspektywy poznajemy trudną drogę z Tybetu do Nepalu, gdzie docierają do pierwszego obozu dla uchodźców. Warunki w nim panujące. Codzienne życie i trudy związane chociażby z dostarczeniem ciała zmarłego jego rodzinie, która mieszka w zupełnie innym miejscu.

„Własnymi ciałami...” to również opowieść o duchowości, wierze i religii, która wspiera osadników i emigrantów.

Książka opowiada także o odnajdywaniu własnej tożsamości i próbie zrozumienia przez młodsze pokolenie tego starszego a wszystkim tym wydarzeniom „przygląda się” Bezimienny Święty, który pojawia się w beznadziejnych momentach aby swoją obecnością wspierać wierzące w niego osoby.

Powieść spokojna, w moim odczuciu idealna na chłodny dzień aby „zakopać się” wraz z nią na kanapie pod kocem. Powieść na miarę naszych czasów aby na chwilę przystanąć i zastanowić się jak niewiele przez trzy ćwierćwiecza zmienił się świat. Zmienili...

„Własnymi ciałami mierzymy tę ziemię” Tsering Yangzom Lama to pierwsza książka z Serii z Żurawiem, jaką miałam okazję przeczytać. Seria zaliczona została do literatury pięknej, do której osobiście czuję niezwykły sentyment i wybieram ją bardzo chętnie, niemniej jednak nie jest to lekka książka do czytania w międzyczasie.
Autorka w swojej powieści porusza wiele trudnych tematów jak okupacja, uchodźcy, życie na emigracji, więzy rodzinne, czy żałoba. Poznajemy dwie siostry Tenkij oraz Lahmo, które po natarciu Chin na Tybet decydują się opuścić kraj, by ratować swoje życie. Tybet jedyną drogę ratunku, którą stosował, była ewentualna ucieczka, wierząc, że nawet wrogów nie można zabijać. Podczas ucieczki siostry towarzyszy rodzinie posążek Bezimiennego Świętego, który pojawia się i znika w momentach, gdy wsparcie wyższej siły staje się w ich życiu niezbędne. Niestety dziewczynki tracą rodziców i same trafiają do obozu uchodźców.
Poznajemy również życie sióstr kilka dekad później, gdy żyją w odległych od siebie krajach, każda prowadząc swoje życie oddzielnie. Córka Lahmo – Dolma przyjeżdża do ciotki do Kanady, gdzie odkrywa posążek Bezimiennego Świętego. Który staje się nowym początkiem odkrywania tajemnic.
Książka, która zawiera wiele emocji, porusza czytelnika, a obok poznanej historii zdecydowanie nie można przejść obojętnie. Walka o własne marzenia, spełnienie, która niekoniecznie zawsze daje oczekiwane efekty, niemniej jednak świadomość, że jeśli nie spróbujemy...