Opinia na temat książki Wielka księga opowieści kryminalnych. Zbrodnie pozornie niemożliwe

Jakże się cieszyłam na myśl, że w moje ręce trafi ta książka. A właściwie – księga. Tak, tytuł słusznie podkreśla rozmiary. Rzec by można, że to tomiszcze, a nie zbiór opowiadań. Jeżeli zajdzie się czytelnik, który będzie oddawał się lekturze, podczas relaksującej kąpieli w wannie – gratuluję bicepsa. Ileż ja się spodziewałam. A już, gdy zobaczyłam okładkę, ten tajemniczy kluczyk do skarbca opowieści, to niemalże piałam z zachwytu. Niestety brutalna siła błędów stylistycznych, redaktorskich lub przepuszczonych przez korektę po prostu mnie przytłoczyła. O ile jetem w stanie wybaczyć powtórzenia w jednym zdaniu, to już błędów wynikających z niewłaściwej odmiany czasownika przez osoby (bohater płynnie zmieniał płeć) lub nieprawidłowego dzielenia wyrazów podczas przenoszenia nie potrafię pojąć. Nie mówiąc już o dziwacznym składzie tekstu, gdy z niewiadomych przyczyn wypowiedź te samej osoby jest dzielona, a zdania potrafią zaczynać się w połowie strony. Te niedoskonałości irytują tym bardziej, że tyle się mówi o sztucznej inteligencji. Naprawdę trzeba było skorzystać z pomocy tego fachowego narzędzia do redakcji tekstu, skoro na korekcie wydawnictwo postanowiło zaoszczędzić. Opowiadania stałyby się o niebo bardziej strawne i czytelne. Historie opisane w zbiorze, to klasyki. Z reguły wyjaśnienie jest zaskakujące, lecz o dziwo, prawdopodobne. Czasami dość wydumane, ale może dzięki temu sprawia, że czytelnik się nie nudzi. Cóż, przeczytałam, a właściwie przebrnęłam i mam poczucie, że dostałam wydmuszkę. Taką piękną pisankę z pustym środkiem. Szkoda.