Opinia na temat książki Wieczne życie. O zwierzęcej formie śmierci

Przyznam, że poczułam się oszukana. Oryginalny tytuł (Life Everlasting. The Animal Way of Death) bardziej koresponduje z treścią, niż jego polskie tłumaczenie.
Bo ta książka nie traktuje o tym w jaki sposób zwierzęta przeżywają żałobę (a wiemy przecież, że psy, koty, słonie, sroki i kruki, nawet wieloryby są do tego zdolne), ta książka nie wspomina o ,,rytuałach'' pogrzebowych (obecnych, np. u srok), nie. Ta książka omawia problemy związane ze swoistym recyklingiem truchła zwierzęcia/drzewa w przyrodzie.
Jeśli więc jesteście zafascynowani żukami grabarzami albo żukami gnojownikami, albo tym dlaczego - z ewolucyjnego punktu widzenia - łosoś po odbyciu tarła umiera, to jest to książka dla Was.

Czuję się jednak w obowiązku uprzedzić tych, którzy zwracają uwagę na język - ,,Wieczne życie'' nie jest pozbawione błędów. Zdarzają się nieodmienione słowa, zdarzają się dziwne/nienaturalne zdania, zdarzają się powtórzenia wywołujące uczucie zażenowania np. na stronie 177 słowo ,,życie'' pojawia się w jednym akapicie aż PIĘĆ razy...*

*Mowa tu o wydaniu I.