Wiatrom powierzone

Książka przesycona nostalgią i melancholią, o trudnym godzeniu się z wyrokami losu po utracie bliskich osób i o sile miłości.
Sasaki Itaru na zboczu góry stworzył piękny ogród, w nim postawił budkę telefoniczną. Telefon nie jest podłączony, słowa porywa wiatr. Z całej Japonii tysiące ludzi przyjeżdżają by przez ten telefon porozmawiać z bliskimi w zaświatach.
Yui straciła matkę i córeczkę w tsunami, marcu 2011 roku. Takeshi, po śmierci żony wychowuje z pomocą matki czteroletnią córeczkę, która od dnia odejścia mamy nie odezwała się ani słowem. Poturbowani przez los, niepogodzeni z żałoba spotykają się u bramy do ogrodu z Wietrznym Telefonem. Spotykają tam innych ludzi w żałobie, zaprzyjaźniają się... wreszcie godzą się z losem i patrzą w przyszłość.
Polecam tę książkę, jest spokojna i refleksyjna, miła odmiana po lekturach pełnych zwrotów akcji.

Czasami napisanie opinii o książce przychodzi mi z niezwykłą łatwością, a czasami nie wiem jak się za to zabrać. Tak było w przypadku "Wiatrom powierzone". Jest to historia osadzona w czasie po tsunami w 2011 roku, które nawiedziło Japonię i opowiada o ogromnej stracie Yui, która jako jedyna z najbliższej rodziny ocalała. Los chciał, by bohaterka przypadkiem dowiedziała się o istnieniu niezwykłego miejsca jakim jest budka telefoniczna w ogrodzie pana Suzuki. Przybywający na miejsce ludzie wierzą, że wraz z wiatrem ich słowa niesione są do najbliższych, których w różnych okolicznościach utracili.

Poznając historię Yui, Takeshiego i wielu innych osób korzystających z czerwonej budki niejednokrotnie czułam uścisk w sercu, wzruszałam się i z całych sił kibicowałam, by ich życia ułożyły się dla nich jak najlepiej.

"Wiatrom powierzone" opowiada nie tylko o stracie, ale też jak sobie z nią radzić. Jest to historia o nadziei i miłości odnalezionej w najmniej oczekiwanym momencie. Przede wszystkim jest jednak o tym jak wiele jesteśmy w stanie zrobić by ochronić to co dla nas ważne, choć czasem wydaje się to ponad nasze siły.

Przedstawiona historia jest jedynie fikcją, jednak autorka tchnęła w nią powiew życia. Zręcznie wplotła bohaterów, ich odczucia i problemy w realia po rzeczywistej tragedii. Warto wspomnieć, że wietrzny telefon także jest miejscem prawdziwym, które pomaga radzić sobie z poczuciem straty wielu osobom.