Opinia na temat książki Wiatrołomy

Najnowsze dzieło Pana Roberta to od pierwszych stron trzymająca w napięciu i zaciekawieniu książka. Wystarczyło pierwsze zdanie „Blade ciało niemowlęcia przez całą noc pływało w starym ocynkowanym wiadrze pełnym roztworu formaliny”, by na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka, a w głowie wielość myśli.

No i te emocje towarzyszyły mi cały czas podczas czytania WIATROŁOMÓW. To mrowienie, które pojawiło się na początku książki, a które poczułem na skórze, rozeszło się po całym ciele i nie dawało o sobie zapomnieć. Im dalej „wchodziłem” w tę opowieść, tym większa ogarniała mnie ciemność, która wkradała się do mojego umysłu i wypełniała go po brzegi. Z każdą stroną rodziły się pytania, które rodziły kolejne, i kolejne…, a mnie ogarniał lęk, że nie potrafiłem odnajdywać na nie odpowiedzi.

Wydarzenia przedstawione w książce toczyły się niespiesznie. Nie było tutaj wartkich, brutalnych akcji. Za to znalazłem w niej historię, którą Autor przedstawiał mi powolnie budując odpowiednie napięcie. Wspaniałe połączył warstwę obyczajową z kryminalną. Bohaterowie ciekawie przedstawieni z dobrym rysem psychologicznym.

Pan Robert kolejny raz złapał mnie w zarzucone „czytelnicze sidła”, w których spotkała mnie niewyobrażalna emocjonalnie pustka, która we mnie pęczniała, odbierając mi oddech. Otaczający mnie świat „tracił kontury i się rozmywał”. Adrenalina buzowała mi w żyłach.

Początek nowej serii zapowiada się więc bardzo dobrze. Pozostaję w ogromnym zaciekawieniu…

Polecam! Czytajcie!

PS. Ja tymczasem „obciążony” tymi wszystkimi emocjami… zapisałem się na kontrolną wizytę do mojego kardiologa. Zobaczymy jaką postawi tym razem diagnozę? 😉