Wędrowne duchy

„Wędrowne duchy” to zbiór siedmiu opowiadań grozy, których lektura sprawiła mi ogromną przyjemność. Wędrówki po kryptach, podejrzane zgony i szukające zemsty duchy, krwiożercze wampiry, mroczne tajemnice zabierane ze sobą do grobu – takie historie nie znudzą mi się nigdy. W tym zbiorze znajdują się prawdziwe perełki, jedynie dwa ostatnie opowiadania wydały mi się trochę słabsze, może przez zbyt optymistyczne zakończenie :)

Biblioteka Grozy i tym razem mnie nie zawiodła, a że tego typu klimaty wydają się być idealne na listopadowe wieczory, to liczę na kolejne miłe niespodzianki.

Upiorny uśmiech - 6/10 - trochę mnie to opowiadanie rozczarowało. Niby czuć grozę, ale jej powód jest dla każdego - z wyjątkiem głównych bohaterów - od początku znany.
Wrzeszcząca czaszka - 6/10 - dla mnie jedno ze słabszych opowiadań tomu. Może ciut przegadane.
Człowiek za burtą - 8/10 - bardzo dobre opowiadanie, włos się momentami jeży, jeszcze jak ktoś za tobą zanuci "Nancy Lee" ;) ...
Krew jest życiem - 7/10 - niby ograny wampiryczny motyw, ale ciekawy, przejmujący. To lubię.
Górna koja - 8/10 - chyba najlepsze opowiadanie tomu, widać, że autor doskonale się czuje w marynistycznych klimatach.
U Wód Raju - 4/10 - a to jest dla mnie nieporozumienie. Zwykłe romansidło, może ciut gotyku...
Duch lalki - 7/10 - krótkie, ale zgrabnie napisane. Dobry poziom.

Ogółem - naciągane 7/10.
Polecam fanom grozy.