Wędrówka

Zaczęłam czytać z innym nastawieniem. Jako, że marudziłam już o skokach, spowolnieniach i jak dla mnie mocno poszarpanej fabule książki, uznałam, że tak jest i koniec. Teraz poszukam czegoś innego, a nie będę marudzić cały czas o tym samym.
Końcówka drugiej części podobała mi się, więc nastawienie to części trzeciej miałam dobre.
Czy ktoś jest w stanie mi wytłumaczyć z jakiego powodu oni nie skonsumowali swojego związku tak długo? Okropnie mnie to irytowało. Nawet chyba nie wiem jak udało się, głównie Dianie, przez to przejść, a już brak jakichkolwiek problemów z tym związanych w narracji pierwszoosobowej, zadziwia mnie niezmiernie.

Ale, ale...
Podobało mi się to, jak początkowo bardzo denerwował mnie Philippe. Czyli znowu postać drugoplanowa, ale nich będzie. Cudnie jest napisany i niemal sama miałam ochotę wściec się na niego, a potem otwarcie przyznać jak doceniam i chwalę jego działania.. A to co robił z Matthew to czysta poezja. Chyba właśnie dzięki Philippe zaczęłam lubić Matthew.
No i przebaczył mu. I w taki sposób, że chwyciło mnie za gardło.
Z tych trzech części ta wydaje mi się najbardziej zajmująca, najbardziej spójna, najciekawsza. Choć muszę przyznać że początkowy nawał bohaterów męskich trochę mnie przygniótł, a na dodatek miałam wrażenie, że gadają jak banda przekupek, w wypowiedziach których sporo chaosu i mało sensu. Choć historia wpisana w fabułę tutaj znowu wybija się na czoło i daje znak jakości pomysłu.
Ale już czas gdy mi...