Opinia na temat książki W szponach

Tak się złożyło, że na dwa dni wpadłam w szpony Izabeli Janiszewskiej. I bardzo dobrze, bo całkiem mi się tam podobało.

"W szponach" to thriller, oparty na dość ogranym pomyśle, czytałam wiele podobnych, choćby któraś część "Kolorów zła" (chyba druga) opiera się na tym samym motywie, jakiś Coben i można by mnożyć. Ale w porównaniu z powieścią Małgorzaty Oliwii Sobczak ta jest jednak dużo lepsza.

Przede wszystkim jest dobrze skonstruowana - na ogół nie lubię dwóch płaszczyzn czasowych (jako miłośniczka klasycznych kryminałów), ale tutaj mi to nie przeszkadzało. Może już się do tego zabiegu przyzwyczaiłam, a może tutaj oba wątki są równie ważne i po prostu dobrze poprowadzone.

Akcja powieści rozgrywa się współcześnie, gdy Julia razem z sześcioletnim synem próbuje ułożyć swoje życie na nowo po tragicznej śmierci męża. Każdy rozdział przerywany jest retrospekcją, w której fabuła cofa się do maja 1996 roku, gdy czternastoletnia Helena zostaje brutalnie zgwałcona, a jej ojciec postanawia znaleźć sprawców i samodzielnie wymierzyć im sprawiedliwość, co pociąga za sobą lawinę kolejnych, tragicznych wydarzeń.

Bardzo mi się podoba, że u Izabeli Janiszewskiej nie rozpraszały mnie rozmaite wątki poboczne, nic nie wnoszące do treści. Na przykład nie ma żadnych scen erotycznych, co dla mnie jest dużym plusem - u Sobczak wynudziłam się przy nich okropnie. Nie ma też rozwlekłych psychologicznych analiz bohaterów, ich emocje pojawiają się wtedy, kiedy są ważne dla fabuły. To jest po prostu dobrze napisany thriller, od początku do końca trzymający w napięciu i nie zepsuły mi przyjemności nawet pewne niedociągnięcia fabularne.

Pytacie, jakie niedociągnięcia? Otóż, zakończenie mnie nie zaskoczyło, a w samej fabule trochę za dużo jest zbiegów okoliczności - przyznaję, że była mocno naciągana, ale przecież za to właśnie lubimy thrillery, czyż nie?