W szafie

„Pró­bu­ję się roz­luź­nić i nie my­śleć o tym, gdzie je­stem, kim je­stem, co bę­dzie i czego nie bę­dzie, a co mia­ło­by być.“

Bohaterka Terezy Semotamovej wróciła do kraju z powodów, których nikomu nie przedstawiła. Uciekała od pytań, a odpowiedzi obiecywała na przyszłość. Nie mając własnego mieszkania zdecydowała się zamieszkać w starej szafie, jako że bezdomność wydawała się przyjemniejsza niż przebywanie u przyjaciółki, która starał się o dziecko. Nie chcąc być dla nikogo ciężarem utknęła w lawinie kłamstw, z których najwygodniej było już się nie wyplątać. Ale nie planowała zawieść bliskich i nie chciała przyznać się przed samą sobą, jak zła jest jej sytuacja. Bez domu, bez pracy i bez planów na przyszłość.

„W szafie“ to groteskowa tragikomedia o trzydziestolatce, która nie radzi sobie z „dorosłym“ życiem. Ucieka przed tym, co trudne i bolesne, ale jednocześnie zmusza samą siebie do tkwienia w ekstremalnej sytuacji. Prześladuje ją przeszłość oraz przyszłość, więc niepewna teraźniejszość wydaje się być momentem na złapanie oddechu. Tyle że z czasem nic nie staje się łatwiejsze. Szafa jest jednocześnie bunkrem oraz więzieniem. Nie przybliża jej do rozwiązania problemów, choć jednocześnie zmusza ją do obserwowania siebie oraz innych, co wywołuje refleksje.

Były momenty, gdy forma wydawała mi się przesadzona i zbyt chaotyczna, przez co wybijała mnie z rytmu i zmniejszała moje zaangażowanie. Były też przynajmniej dwa rozdziały, których obecnoś...